Σικελία, εκεί όπου χτυπά η καρδιά της Μεσογείου

    Η Σικελία είναι αυτόνομη περιοχή της Ιταλίας και το μεγαλύτερο νησί όλης της Μεσογείου, με έκταση 25.708 τ. χλμ.. Πρωτεύουσα του νησιού είναι το Παλέρμο.

   Τα στενά της Μεσσήνης χωρίζουν τη Σικελία από την ιταλική χερσόνησο και ειδικότερα από την περιοχή της Καλαβρίας. 

    Το ηφαίστειο της Αίτνας  βρίσκεται κοντά στην Κατάνη. Η Αίτνα έχει υψόμετρο  3.320 μέτρα και είναι το υψηλότερο ηφαίστειο της Ευρώπης και ένα από τα πλέον ενεργά παγκοσμίως. Η Αίτνα είναι ενεργό ηφαίστειο στις ανατολικές ακτές της Σικελίας,  το μεγαλύτερο και υψηλότερο ενεργό ηφαίστειο στην Ευρώπη (ύψος 3.350 μέτρα). Καλύπτει έκταση 1190 τετραγωνικών χιλιομέτρων με περιφέρεια βάσης 140 χιλιόμετρα, δηλαδή είναι τρεις φορές μεγαλύτερη από το Βεζούβιο.

     Η ονομασία Αίτνα μπορεί να προέρχεται από την ελληνική λέξη αίθω, που σημαίνει «καίγομαι», ή τη φοινικική λέξη «attano». Οι Άραβες ονόμαζαν το βουνό Gibel Utlamat, το βουνό της φωτιάς. Η ονομασία αυτή εξελίχτηκε αργότερα σε Mons Gibel κι έτσι στην τοπική διάλεκτο το ηφαίστειο ονομάζεται Mongibeddu. Στην Ελληνική Μυθολογία, ο Αίολος είχε φυλακίσει τους ανέμους στις σπηλιές κάτω από την Αίτνα. Ο Γίγαντας Εγκέλαδος καταπλακώθηκε από το όρος Αίτνα, σύμφωνα με τον ποιητή Αισχύλο, γεγονός που ήταν η αιτία των ηφαιστειακών εκρήξεων. Στη Ρωμαϊκή Μυθολογία,  ο Βούλκαν, θεός της φωτιάς, είχε το εργαστήριό του κάτω από την Αίτνα .

   Η ηφαιστειακή δραστηριότητα στην Αίτνα ξεκίνησε περίπου πριν 500.000 χρόνια, με υποθαλάσσιες εκρήξεις κατά μήκος των ακτών της Σικελίας.

     Πριν 35.000 χρόνια και για μια χρονική περίοδο περίπου 20.000 χρόνων, έλαβαν χώρα μερικές ιδιαίτερα ισχυρές εκρήξεις, στάχτη από τις οποίες είχε φτάσει ακόμα και μέχρι τη Ρώμη, περίπου 800 χιλιόμετρα χιλιόμετρα βόρεια της Αίτνας. Πριν 3.500 χρόνια, μια ηφαιστειακή έκρηξη προκάλεσε μια γιγάντια κατολίσθηση στην ανατολική πλαγιά του βουνού. Το γεγονός μνημονεύει ο Διόδωρος ο Σικελιώτης και  αποτελεί την πρώτη γνωστή μαρτυρία για την έκρηξη της Αίτνας. Η επόμενη κατολίσθηση θα γινόταν μετά από 1500 περίπου χρόνια, δημιουργώντας καλντέρα. Το 396 π.Χ. λέγεται ότι μια έκρηξη της Αίτνας ματαίωσε τα σχέδια των Καρχηδονίων για εισβολή στις  Συρακούσες κατά τον Πρώτο Σικελικό Πόλεμο.

       Είναι από τα πιο ενεργά ηφαίστεια στον κόσμο. Αν και οι εκρήξεις του μπορεί να είναι μερικές φορές πολύ καταστροφικές, γενικά δεν θεωρείται ιδιαίτερα επικίνδυνο και χιλιάδες κάτοικοι ζουν στις πλαγιές του ηφαιστείου και τις γύρω περιοχές. Το γόνιμο έδαφος είναι κατάλληλο για εκτεταμένες γεωργικές δραστηριότητες. Τον Ιούνιο του 2013, η UNESCO ανακοίνωσε την ένταξη της Αίτνας στον κατάλογο με τα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς.

    Τα Αιολικά Νησιά  στα βόρεια, ανήκουν διοικητικά στη Σικελία όπως και τα νησιά Αιγάδες, το νησί Παντελλαρία στα δυτικά, το νησί Ούστικα (Ustica) στα βορειοδυτικά και τα Πελάγια νησιά στα νοτιοδυτικά.

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

       Η Σικελία  αποικήθηκε  από Έλληνες  και Φοίνικες από τον 8ο π.Χ. αιώνα. Το 734 π.Χ., απόιδρύθηκαν οι Συρακούσες, η σπουδαιότερη αποικία στη Σικελία. Άλλες σημαντικές ελληνικές αποικίες ήταν η Γέλα, ο Ακράγας , ο Σελινούντας,  η Ιμέρα  και η Μεσσήνη. Αυτές οι ελληνικές πόλεις κράτη  ήταν μεγάλης σημασίας για το σύνολο του ελληνικού πολιτισμού και μαζί με τις πόλεις της Νότιας Ιταλίας  αποτελούσαν τη Μεγάλη Ελλάδα. 

   Ο Εμπεδοκλής και ο Αρχιμήδης  ήταν και οι δυο Σικελιώτες. 

  Οι Φοίνικες είχαν και αυτοί αρκετές αποικίες, όπως  το Zis (Πάνορμος για τους Έλληνες, σημερινό Παλέρμο), το Λιλύβαιο και άλλες. 

     Ο ανταγωνισμός Ελλήνων και Φοινίκων για το έλεγχο της Μεσογείου,  τους έφερε αντιμέτωπους και η Σικελία ήταν το μέρος όπου οι δύο πολιτισμοί ήταν πιο κοντά. 

      Η Καρχηδόνα  ήταν πολύ κοντά στο νοτιοδυτικό άκρο του νησιού και το 480 π.Χ., πιθανότατα σε συνεννόηση με τους Πέρσες, επιχείρησαν την κατάληψη ολόκληρου του νησιού,  ηττήθηκαν όμως  στη Μάχη της Ιμέρας. Από τότε και μέχρι την κατάληψη του νησιού από τους Ρωμαίους(242 π. Χ. ), Έλληνες και Καρχηδόνιοι αποκτούσαν, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο, τον έλεγχο του νησιού, με τις Συρακούσες και το Λιλύβαιο να παραμένουν οι πυρήνες αντίστασης για τους Έλληνες και για τους Καρχηδονίους αντίστοιχα.

   Από το 242 π.Χ. η Ρώμη κάνει τη Σικελία την πρώτη επαρχία εκτός ιταλικού εδάφους. Η αρχική επιτυχία των Καρχηδονίων στο Β΄Καρχηδονιακό Πόλεμο, προκάλεσε την εξέγερση πολλών Σικελικών πόλεων. Η  Ρώμη έστειλε στρατό για να καταστείλει την εξέγερση και ήταν κατά τη διάρκεια εκείνης της πολιορκίας των Συρακουσών που σκοτώθηκε ο Αρχιμήδης.

   Για τους επόμενους έξι  αιώνες η Σικελία παραμένει ρωμαϊκή επαρχία, τροφοδότης της Ρώμης σε σιτηρά. Καθ' όλη αυτή την περίοδο διατηρείται αμείωτος ο ελληνικός χαρακτήρας του νησιού.

   Το 440  η Σικελία παραδίνεται στο Βάνδαλο  βασιλιά Γιζέριχο.  Μερικές δεκαετίες αργότερα περιήλθε στην κατοχή των Οστρογότθων, όπου και παρέμεινε μέχρι την κατάληψή της, και την προσάρτησή της στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία  από το στρατηγό Βελισσάριο το 535. 

   Το 550  άλλος Οστρογότθος, ο Τωτίλας, κατέλαβε τη Σικελία, για να ηττηθεί και να σκοτωθεί από το βυζαντινό στρατηγό Ναρσή το 552. Μεταξύ 662 και 668 οι Συρακούσες έγιναν ατύπως η πρωτεύουσα του Βυζαντινού κράτους. 

    Η βυζαντινή περίοδος λήγει με την αραβική  κατάκτηση (827 - 902). Αναφέρεται από πηγές της εποχής ότι οι Σικελοί μιλούσαν ελληνική ή ιταλοελληνική διάλεκτο, τουλάχιστον μέχρι τον 10ο αιώνα.

     Μετά τους Άραβες ήρθαν οι Νορμανδοί (1060 - 1090). Το 1130 δημιουργείται το νορμανδικό Βασίλειο της Σικελίας , που περιλάμβανε και τη Νότια Ιταλία και  το οποίο γίνεται ένα από τα πλουσιότερα της Ευρώπης. 

    Το 1194 η νορμανδική δυναστεία των Ωτβίλ (Hauteville) παραχωρεί τη θέση της στη γερμανική  των Χοενστάουφεν (Hohenstaufen), με πρωτεύουσα πάντα το Παλέρμο. Λόγω των σταυροφοριών που γίνονταν εκείνη την εποχή, υπήρξαν ταραχές και συγκρούσεις Μουσουλμάνων (Αράβων) και Χριστιανών με αποτέλεσμα ο Φρειδερίκος Β΄ να διώξει όλους τους Άραβες που είχαν απομείνει στο νησί, το 1224.

    Το 1266  οι Χοενστάουφεν ήρθαν σε σύγκρουση με τον Πάπα. Ο Πάπας, ψάχνοντας έναν καινούριο βασιλιά της Σικελίας που θα ήταν συνεννοήσιμος και φιλικά προσκείμενος στην Αγία Έδρα, τον βρήκε στο πρόσωπο του Καρόλου Α', δούκα του Ανζού και αδελφού του Αγίου Λουδοβίκου, βασιλιά της Γαλλίας. Ο Κάρολος νίκησε τους Χοενστάουφεν και κατέλαβε τη Σικελία με τις ευλογίες του Πάπα. Οι Σικελοί δυσανασχετούσαν με τη διακυβέρνησή του. Η αντίδραση στη φράγκικη  κατοχή κατέληξε στους Σικελικούς Εσπερινούς  (1282) και σε έναν πόλεμο που ενέπλεξε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές δυνάμεις της εποχής. Η Σικελία στο τέλος του πολέμου έγινε ανεξάρτητο βασίλειο με ηγεμόνες από την Αραγωνία, ενώ οι Ανζού συνέχισαν να κυβερνούν στη Νότια Ιταλία με έδρα τη Νάπολη. Το 1479 περιήλθε στην κατοχή της Ισπανίας, το 1656 την έπληξε επιδημία πανούκλας και ακολούθησε ισχυρός σεισμός που έπληξε την ανατολική πλευρά του νησιού (1693).

     Το 1734 η Σικελία μαζί με την Νάπολη καταλήφθηκαν από το βασιλιά της Ισπανίας Κάρολο Γ΄ δημιουργώντας το διπλό «Βασίλειο των δύο Σικελιών», που ενώθηκε με το Βουρβωνικό  βασίλειο της Νάπολης  και το παρέδωσε ανεξάρτητο στον μικρότερο γιο του Φερδινάνδο. Τον Ιανουάριο του 1799, το βασίλειο της Νάπολης ανακηρύχθηκε δημοκρατία ύστερα από επανάσταση που κράτησε μόνο 6 μήνες. Τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου ο Φερδινάνδος επανήλθε στον θρόνο. 

 Στις 26 Δεκεμβρίου 1805, ο Ναπολέων Βοναπάρτης  κατέλαβε τη Νάπολη και την Σικελία, κήρυξε έκπτωτο τον Φερδινάνδο τοποθετώντας τον αδελφό του, Ιωσήφ Βοναπάρτη. 

     Μετά την πτώση του Βοναπάρτη ο Γιοακίμ Μυρά, που είχε διαδεχθεί τον Ιωσήφ Βοναπάρτη ως βασιλιάς της Νάπολης (1808), εκθρονίστηκε (1815) και ο Φερδινάνδος ο οποίος ήταν πάντοτε τυπικά βασιλιάς επέστρεψε στην Νάπολη.

      Ο Φερδινάνδος μετά την επιστροφή του ένωσε σε ένα τα δύο βασίλεια και αναγκάστηκε κάτω από την έντονη πίεση της Ιεράς Συμμαχίας υπό τον Μέττερνιχ να ασκήσει απολυταρχική διακυβέρνηση, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα τα πρώτα επαναστατικά κινήματα (1820). Ο εγγονός του Φερδινάνδου Α' Φερδινάνδος Β΄των δύο Σικελιών πολύ σκληρός και αυταρχικός μετά το 1837 δημιούργησε έντονες αντιδράσεις, με αποτέλεσμα το επαναστατικό κίνημα του 1848 και την προσωρινή του εκθρόνηση. Επανήλθε σύντομα με βία και σφαγές,  έγινε ακόμα αυταρχικότερος,  με αποτέλεσμα να χάσει την υποστήριξη των Άγγλων. Η  απώλεια της στήριξης των Άγγλων θα είναι τελικά η αιτία αμέσως μετά τον θάνατο του (1859),  το βασίλειο του να καταληφθεί και να προσαρτηθεί στο βασίλειο του Πεδεμοντίου, με την δημιουργία του σύγχρονου Ιταλικού κράτους.

    Ο γιος και διάδοχος του Φερδινάνδου Β',  Φραγκίσκος Β΄των δύο Σικελιών  στάθηκε ανίκανος να αντιμετωπίσει την επέλαση του Γκαριμπάλντι , αφού η δυναστεία των Βουρβώνων είχε γίνει μισητή από το λαό των δύο ενωμένων βασιλείων. 

   Το 1860  η Σικελία, μετά την εκστρατεία του Τζουζέπε Γκαριμπάλντι, ενώθηκε με την υπόλοιπη Ιταλία. Ο  Γκαριμπάλντι περνώντας τα στενά της Μεσσήνης έγινε δεκτός με ενθουσιασμό από τον τοπικό πληθυσμό. Ο Ροσαλίνο Πίλο και ο Φραντσέσκο Κρίσπι προετοιμάστηκαν να ανοίξουν τις πύλες να υποδεχτούν τον Γκαριμπάλντι, ο οποίος (Μάης 1860) έφτασε στην πόλη Μάρσαλα και κατάκτησε το νησί της Σικελίας με καταπληκτική ευκολία. Στις 6 Σεπτεμβρίου 1860, ο βασιλιάς Φραγκίσκος και η σύζυγος του προ της εισόδου του Γκαριμπάλντι δραπέτευσαν από την πόλη. Την άλλη μέρα ο Γκαριμπάλντι εισήλθε στην πόλη και εγκατέστησε επαρχιακή κυβέρνηση. Ο Γαλλικός στόλος αποσύρθηκε και το 1861 ολοκλήρωσε την κατάκτηση της Ιταλίας για λογαριασμό του βασιλιά Βίκτορα Εμμανουήλ Β', καθώς έπεσαν και τα τελευταία φρούρια της Γκαέτα και της Μεσσίνα  Το 1866. Το Παλέρμο επαναστάτησε κατά της Ιταλίας, η πόλη όμως βομβαρδίστηκε από το ιταλικό ναυτικό και οι πρωτεργάτες της επανάστασης εκτελέστηκαν, με αποτέλεσμα η Σικελία να υποταχθεί ξανά στο Ιταλικό κράτος. Από το 1861 έως το 1871, έλαβε χώρα ένας εκτεταμένος ανταρτοπόλεμος  κατά των «ενωτικών», σε όλη τη Σικελία και νότια Ιταλία. Οι ιταλικές κυβερνήσεις επέβαλαν στρατιωτικό νόμο  και ο ιταλικός στρατός ρήμαξε την περιοχή, εκτέλεσε χιλιάδες κατοίκους, φυλάκισε δεκάδες χιλιάδων, κατέστρεψε χωριά και απέλασε κόσμο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την καταστροφή της οικονομίας της περιοχής και τη μαζική μετανάστευση.

     Το 1894,  εργατικές ταραχές έφεραν ξανά τον στρατιωτικό νόμο.

   Το δίκτυο οργανωμένου εγκλήματος, γνωστό ως Μαφία, μεγάλωσε στα τέλη του 19ου αιώνα και άπλωσε παρακλάδια και σε άλλες χώρες, κυρίως στις Η. Π. Α..

ΜΝΗΜΕΙΑ ΚΑΙ ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ ΤΗΣ ΣΙΚΕΛΙΑΣ

     Στο μεγαλύτερο νησί της Μεσογείου και της Ευρώπης, στο πιο νότιο σημείο της Ιταλίας, θάλασσα, ήλιος και Ιστορία γίνονται ένα και η καλλιτεχνική αρτιότητα του παρελθόντος μπερδεύεται με τη διαβόητη μαφία που ακόμη ταλανίζει τη Σικελία. Εδώ, βέβαια, βρίσκεται για τους Έλληνες μια δεύτερη «πατρίδα» λόγω της Magna Grecia ( Μεγάλη Ελλάδα ). Αρχαίοι Έλληνες, Ρωμαίοι, Βυζαντινοί αλλά και Άραβες, Νορμανδοί, Φράγκοι και Ισπανοί έχουν αφήσει ανεξίτηλη τη σφραγίδα τους στο νησί.

    Ύστερα από 25 αιώνες ξένης κυριαρχίας οι Σικελοί είναι αποδέκτες μιας εντυπωσιακής πολιτιστικής κληρονομιάς, από την εξευγενισμένη αρχιτεκτονική της Μagna Grecia μέχρι το γοητευτικά αντιφατικό καλλιτεχνικό fusion αραβικής δεξιοτεχνίας και νορμανδικής αυστηρότητας. Και, βέβαια, όλη αυτή η ποικιλία επεκτείνεται και στα τοπία της: από την μπαρουτοκαπνισμένη Αίτνα μέχρι τη σμαραγδένια ακτογραμμή με κορωνίδα τα Αιολικά Νησιά και το Parco Regionale delle Madonie. 

Ταυρομένιον

  
 Κάθε τμήμα της έχει τη δική του προσωπικότητα: οι αρχαιοελληνικές επιρροές στα νότια και τα ανατολικά είναι εμφανείς, λόγω των πολλών μνημείων, τα φοινικικά και αραβικά μνημεία είναι μάρτυρες της δικής τους Ιστορίας στα δυτικά, ενώ βόρεια, στην πρωτεύουσα Παλέρμο, θα θαυμάσετε μοναδικά κτίρια αναγεννησιακής και μπαρόκ αρχιτεκτονικής. Δεν είναι όμως μόνον η Ιστορία που κάνει τους χιλιάδες καλοκαιρινούς επισκέπτες να γοητεύονται από το νησί, είναι και η μεσογειακή του ομορφιά, με μαγευτικές παραλίες και τουριστικά θέρετρα, όπως η Taormina, που αποτελούν τους πιο δημοφιλείς προορισμούς ολόκληρης της Ιταλίας.

        Η Σικελία είναι ο παράδεισος των Ιταλών! Σταυροδρόμι πολλών πολιτισμών κάτι που είναι έντονα εμφανές σε όλη την έκταση του νησιού. Εδώ, βέβαια, βρίσκεται για τους Έλληνες μια δεύτερη «πατρίδα» λόγω της Magna Grecia ( Μεγάλη Ελλάδα ). Αρχαίοι Έλληνες, Ρωμαίοι, Βυζαντινοί αλλά και Άραβες, Νορμανδοί και Ισπανοί έχουν αφήσει ανεξίτηλη τη σφραγίδα τους στο νησί
.

       Συρακούσες

   Στην αρχαιότητα ήταν η σημαντικότερη ελληνική αποικία στη Δύση και μια μεγάλη εμπορική και στρατιωτική δύναμη. Πολύ κοντά στη πόλη υπήρχε το νησί Ορτυγία, πιθανόν από τα πολλά ορτύκια που υπήρχαν στη περιοχή. Στο νησί βρίσκονται και τα ερείπια του ομώνυμου κάστρου, από το οποίο οι κάτοικοι απέκρουαν τις επιθέσεις των Κορινθίων στην αρχαιότητα. Μεγάλη και η κληρονομιά της πόλης των Συρακουσών σε μνημεία, που σίγουρα θα επισκεφθεί κανείς αν έρθει μέχρι τη Σικελία. Ένα μέρος που σου κόβει την ανάσα, καθώς νιώθεις πως μόλις έχεις ταξιδέψει πίσω στο χρόνο. Οι Συρακούσες είναι μια πόλη με μεγάλη ιστορία. Ο Κικέρωνας είχε γράψει για αυτήν ότι είναι η μεγαλύτερη ελληνική πόλη και η πιο όμορφη από όλες.

   Στην πόλη υπάρχουν δύο λιμάνια : το μικρό και το μεγάλο (Porto Piccolo, Porto Grande). Τα λιμάνια επικοινωνούν με ένα κανάλι που χωρίζει το νησί της Ορτυγία από την υπόλοιπη πόλη. Το ιστορικό κέντρο της πόλης βρίσκεται σε αυτό το μικρό νησί, που πήρε το όνομα του από τα άφθονα ορτύκια που είχε. Δεν χρειάζεται βάρκα για να πάτε επειδή το νησάκι συνδέεται με την πόλη με τη γέφυρα Ουμπερτίνο. Η Ορτυγία υπήρξε κάποτε πολύ καλά οχυρωμένη με τείχη και πύλες αλλά το 1893 όλα αυτά κατεδαφίστηκαν.

Ο ναός του Απόλλωνα(Ορτυγία)

    Στις Συρακούσες και συγκεκριμένα στο νησί Ορτυγία,   θα συναντήσετε το ναό του Απόλλωνα, που είναι ο παλαιότερος των Συρακουσών. Λίγο παρακάτω θα βρεθείτε στην πλατεία του Αρχιμήδη, ο οποίος ήταν αγαπημένος των Συρακουσίων. Στην πλατεία αυτή θα δείτε γύρω γύρω διάφορα εντυπωσιακά παλάτια που την περιβάλλουν. Στο κέντρο της βρίσκεται η κρήνη της Αρτέμιδας (ένα πολύ ωραίο συντριβάνι),  που είναι έργο του Τζούλιο Μοσκέτι. 

    Μετά την πλατεία θα δείτε το Παλάτσο Μπενεβεντάνο ντελ Μπόσκο και το Παλάτσο ντελ Σενάτο,  που στεγάζει σήμερα το Δημαρχείο. Στο εσωτερικό του Παλάτσο Μπελόμο στεγάζεται το Εθνικό Μουσείο που περιλαμβάνει πολλά έργα της σικελικής ιστορίας και τον πίνακα του μεγαλύτερου σικελού ζωγράφου Αντονέλο ντα Μεσίνα "ο Ευαγγελισμός".

    Η πλατεία του καθεδρικού ναού είναι στη συνέχεια το κύριο αξιοθέατο. Ο καθεδρικός ναός των Συρακουσών, το Duomo, χτίστηκε τον 7ο αιώνα με μετατροπή του ναού της Αθηνάς που βρισκόταν εκεί. Τόσο απέξω όσο και από μέσα θα δείτε τους τεράστιους δωρικούς κίονες του αρχαίου ναού που κάποτε στήριζαν το κλίτος. Σε αυτόν το δωρικό ναό στη συνέχεια έφτιαξαν μία μπαρόκ πρόσοψη και έβαλαν αγάλματα αγίων και το άγαλμα της Παναγίας του Πιλάρ, στην οποία είναι αφιερωμένος ο ναός. Ο ναός αυτός, όπως καταλαβαίνετε, είναι ο μόνος ναός του κόσμου που από αρχαίος έγινε  χριστιανικός καθεδρικός. Αξίζει να τον δείτε και να τον περιεργαστείτε μόνο για αυτό! 

     Προς το Μεγάλο Λιμάνι θα δείτε τη φημισμένη κρήνη της Αρετούσας, περιτριγυρισμένη από παπύρους μέσα στο νερό. Σύμφωνα με το μύθο, η Αρετούσα, νύμφη της θεάς Άρτεμης για να γλυτώσει από το κυνήγι του Αλφειού, γιου του Ωκεανού, έπεσε μέσα στη θάλασσα, διάσχισε το Ιόνιο πέλαγος και έφτασε στη Σικελία για να μεταμορφωθεί σε πηγή.

Αρχαιολογικό Πάρκο Νεάπολης

     Το ιστορικό κέντρο των Συρακουσών δεν είναι τυχαία μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO. Το εντυπωσιακότερο αξιοθέατο όμως είναι το Αρχαιολογικό Πάρκο της Νεάπολης, στο οποίο βρίσκεται το περίφημο Ελληνικό Θέατρο,με πανοραμική θέα στη θάλασσα. Κάθε καλοκαίρι ζωντανεύει στην σκηνή του πλήθος σπουδαίων έργων της διανόησης και γίνεται ισχυρός πόλος έλξης επισκεπτών από την Σικελία και όχι μονο. Το περίφημο Ελληνικό Θέατρο, Teatro Greco,  είναι από τα σημαντικότερα θέατρα της αρχαιότητας που διασώθηκαν καθώς και το μεγαλύτερο της Σικελίας (χωρούσε 15000 άτομα). Έχει χαρακτηριστική ημικυκλική διάταξη, με 67 σειρές από κερκίδες, μερικές από τις οποίες είναι σκαλισμένες σε βράχο ενώ οι άλλες σχηματίζονται από μεγάλες τετράγωνες πέτρες. Οι πάνω σειρές έχουν πανοραμική θέα στη θάλασσα. Το θέατρο αυτό χρησιμοποιείται τα καλοκαίρια για παραστάσεις αρχαίων έργων από το Μάιο μέχρι τον Σεπτέμβριο.

     Πάνω από το Ελληνικό Θέατρο είναι σκαμμένη η Σπηλιά του Νυμφαίου, μια τεχνητή σπηλιά με μια μεγάλη δεξαμενή που αποτελούσε μέρος του υδραγωγείου της πόλης. 

     Λίγο πιο κάτω θα δείτε το Ρωμαϊκό Αμφιθέατρο.  Ενώ λοιπόν οι Έλληνες έπαιζαν στο θέατρο τραγωδίες και κωμωδίες, σατίριζαν τα πολιτικά δρώμενα και την καθημερινή ζωή, όταν οι Συρακούσες καταλήφθηκαν από τους Ρωμαίους, η διασκέδαση κατάντησε ένα ατελείωτο θέαμα σαδισμού και θανάτου. Πάντως οι Συρακούσιοι θεωρούσαν τους εαυτούς τους εκλεπτυσμένους και Έλληνες και η ρωμαϊκή κατοχή ήταν για αυτούς μια μαύρη περίοδος. 

     Τέλος, αξίζει να δείτε το Αυτί του Διονύσου στα Latomia del Paradiso. Πρόκειται για μια τεχνητή ασβεστολιθική σπηλιά ύψους 23 μέτρων και βάθους 65, της οποίας το σχήμα παραπέμπει σε αυτί και η οποία έχει εξαιρετική ακουστική. Την ονομασία Oreccio di Dionisio την έδωσε ο ζωγράφος Caravaggio και πιθανόν να μην ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.Αυτή η ασβεστολιθική σπηλιά με την είσοδο σε σχήμα αυτιού είναι ένα από τα πιο δημοφιλή αξιοθέατα των Συρακουσών. Λανθασμένα λέγεται «Το αυτί του Διονύσου». Δεν έχει σχέση με τον Διόνυσο, αλλά με τον τύραννο των Συρακουσών Διονύσιο Α΄, που, σύμφωνα με το θρύλο, φυλάκιζε εδώ τούς πολιτικούς του αντιπάλους. Πάντως, το όνομα αυτό στη σπηλιά -που δεν είναι φυσική αλλά κατασκευάστηκε από το ανθρώπινο χέρι, κανείς δεν ξέρει με σιγουριά γιατί- το έδωσε ο περίφημος Ιταλός ζωγράφος Καραβάτζιο. Η κεντρική αίθουσά της έχει ύψος 23 μ. και χαρακτηρίζεται από εκπληκτική ακουστική. Οι ιστορίες που έχουν να διηγηθούν οι ντόπιοι, άλλες διασκεδαστικές και άλλες μακάβριες, είναι πραγματικά ατελείωτες... Πάντως σύμφωνα με το μύθο, στο λατομείο αυτό φυλάκιζε ο τύραννος των Συρακουσών Διονύσιος τους πολιτικούς του αντιπάλους και πήγαινε σε ένα ειδικό σημείο και άκουγε όσα του καταμαρτυρούσαν. Λέγεται ότι η ακουστική του σπηλαίου είναι τόσο καλή,  ώστε σε ορισμένα σημεία μπορείς να ακούσεις τον ψίθυρο. 

Το αυτί του Διονύσου

    Η Βασιλική της Santa Lucia βρίσκεται στην Πλατεία του Καθεδρικού Ναού και χτίστηκε στο σημείο που μαρτύρησε η αγία το 304 μΧ. Κάτω από το ναό υπάρχουν οι ομώνυμες κατακόμβες. Στην εκκλησία υπάρχει ο  πίνακας του Caravaggio "Η ταφή της Αγίας Λουκίας" (Seppellimento di Santa Lucia) που εκτίθεται εκεί. Ο πίνακας είναι τυπικός της τεχνοτροπίας του ζωγράφου που ρίχνει το φως από ψηλά. Στο ναό  υπάρχει επίσης ένα ασημένιο άγαλμα της αγίας Λουκίας. Μπαίνοντας στην εκκλησία, στα δεξιά σας θα δείτε έναν μεγάλο κρατήρα, όπου έβαζαν κρασί. Τέλος, θα δείτε ένα πρώην μπαρόκ παρεκκλήσι, από το οποίο  ένας καρδινάλιος αφαίρεσε όλα τα μπαρόκ στοιχεία από τις κολώνες του.

Η Παναγία των δακρύων

     Στην πόλη των Συρακουσών θα δείτε επίσης το Ναό της Παναγίας των Δακρύων. Δεσπόζει στην περιοχή με ένα επιστέγασμα 20 μέτρων,  που καταλήγει σε άγαλμα και συνολικό ύψος 74 μέτρων κωνικής κατασκευής. Χτίστηκε το 1954.

  Στην άκρη των Συρακουσών βρίσκεται το Κάστρο Μανιάτσε, που χτίστηκε ως οχυρό για τον έλεγχο του λιμανιού και της πόλης. Το κάστρο χτίστηκε για πρώτη φορά το 1038 μΧ. από τον Βυζαντινό στρατηγό Γιώργο Μανιάκη, που απελευθέρωσε την πόλη από τους Άραβες. Αργότερα, ο βασιλιάς της Σικελίας Φρειδερίκος ο Β΄ της Σουηδίας έφερε αρχιτέκτονες και του έδωσε την τελική του μορφή το 1240 μΧ. περίπου. Το κάστρο χρησίμευσε ανά τους αιώνες ως κατοικία για πολλές βασίλισσες της Σικελίας και ως φυλακή. Σήμερα δεν είναι επισκέψιμο.

Κατάνια

       Η Κατάνια είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Σικελίας, μετά την πρωτεύουσα το Παλέρμο. Βρίσκεται στην Ανατολική ακτή του νησιού, στους πρόποδες της Αίτνας και βρέχεται από το Ιόνιο. Έχει περίπου 1.000.000 κατοίκους, είναι συγκοινωνιακός κόμβος, οικονομικό κέντρο και πανεπιστημιούπολη.
      Η Κατάνια ιδρύθηκε το 700 πΧ. από τους Έλληνες, οι οποίοι της έδωσαν το όνομα Κατάνη. Πέρασε μία περίοδο μεγάλης ακμής μέχρι το 476 πΧ., οπότε και έπεσε στα χέρια του τυράννου των Συρακουσών Ιέρωνα. Αργότερα την κατέκτησαν οι Ρωμαίοι και όταν έπεσε η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, ακολούθησαν οι Βάρβαροι, οι Βυζαντινοί, οι Νορμανδοί, οι Ισπανοί και οι Βουρβόνοι, μέχρι την επανένωση της με την Ιταλία το 1860. Ως πόλη υπέφερε πολλά, από τη μια λόγω του ηφαιστείου της Αίτνας, από την άλλη από διάφορους σεισμούς (ο μεγαλύτερος το 1693 που σχεδόν την κατέστρεψε. Η πόλη όμως ξαναχτίστηκε). Παρόλα αυτά διασώθηκαν πολλά μπαρόκ κτίρια και μεγαλόπρεπες επαύλεις στο κέντρο της. 

       Πριν από πέντε χρόνια η εικόνα της Κατάνια, της πόλης του φτωχού ιταλικού νότου, ήταν απογοητευτική, παρά το πλήθος των κτιρίων της, που απέπνεαν την αίγλη του παρελθόντος. Τα τελευταία χρόνια  φαίνεται ότι εκτιμήθηκε ο Φτωχός Νότος παγκοσμίως και η Κατάνια ανακηρύχθηκε Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Αυτό πρακτικά σήμαινε ότι δόθηκαν κάποια χρήματα στο Νότο και στην Κατάνια, οπότε άρχισε δειλά δειλά το πρόσωπο της πόλης να αλλάζει με συντηρήσεις και αναπαλαιώσεις των κτιρίων της. 
    Στην Κατάνια μπορεί κάποιος να επισκεφθεί τα εξής μνημεία-αξιοθέατα:

    Το Ρωμαϊκό αμφιθέατρο της Κατάνια

      Το Αμφιθέατρο της Κατάνια χτίστηκε κάποια στιγμή το 2ο ή 3ο αιώνα κατά τη διάρκεια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Θεωρείται ότι χωρούσε περίπου 16.000 θεατές στα καθίσματά του. Σήμερα βρίσκεται στην πλατεία Στεσικόρο, στην οδό Αίτνας απέναντι από το πανεπιστήμιο και μπορείτε να δείτε την εκκλησία των Καπουτσίνων στην πίσω πλευρά.

Το Καστέλο Ουρσίνο

   Το κάστρο Ουρσίνο ξεκίνησε να χτίζεται το 1239 και ολοκληρώθηκε το 1250. Ήταν ένα από τα κάστρα που χτίστηκαν για τον αυτοκράτορα Φρειδερίκο Β΄, βασιλιά της Σικελίας και ήταν το αποτέλεσμα μίας περιόδου αναταραχών και προσπάθειας ανατροπής της Σικελίας και ανεξαρτησίας της. Υπήρξε ο χώρος κατοικίας του Φρειδερίκου αλλά και όλων των διαδόχων του. Όταν η πρωτεύουσα μεταφέρθηκε από την Κατάνια, το κάστρο από χώρος κατοικίας και στρατιωτικό φρούριο μετατράπηκε σε φυλακές. Ήταν το μοναδικό κτίριο που διασώθηκε από το σεισμό του 1639. Όταν χτίστηκε ήταν πάνω σε γκρεμό ακριβώς πάνω από τη θάλασσα, αλλά με το πέρασμα των αιώνων και της ηφαιστειακής δραστηριότητας του ηφαιστείου Αίτνα, αυτή τη στιγμή βρίσκεται 1 χιλιόμετρο μακριά από τη θάλασσα. Στο κάστρο σήμερα λειτουργεί έκθεση με αντικείμενα από το κάστρο και την ευρύτερη περιοχή.

Ο Καθεδρικός Ναός της Κατάνια

      Ο καθεδρικός ναός της Κατάνια είναι αφιερωμένος στην Αγία Αγαθή και είναι η έδρα της αρχιεπισκοπής της Κατάνια. Ο ναός έχει χτιστεί και επισκευαστεί πάρα πολλές φορές εξαιτίας σεισμών και εκρήξεων του ηφαιστείου Αίτνα. Ο μεγάλος σεισμός του 1693 άφησε ουσιαστικά μόνο συντρίμμια και ανοικοδομήθηκε εξ ολοκλήρου με μπαρόκ στιλ, όπως ήταν το στιλ τότε. Έχει κορινθιακές στήλες από γρανίτη, αγάλματα από μάρμαρο και μία οροφή με ρολόι και καμπάνα που είναι η τρίτη μεγαλύτερη βασιλική στην Ιταλία μετά τη Βασιλική του Αγ. Πέτρου και τον Καθεδρικό του Μιλάνου.

Το Θέατρο Μάσιμο Μπελίνι

       Το θέατρο Μάσιμο Μπελίνι είναι η όπερα της Κατάνια και έχει χωρητικότητα 1200 άτομα. Η συζήτηση για την κατασκευή του κράτησε δύο αιώνες, καθώς όταν είχε ξεκινήσει να συζητείται η ανάγκη ανέγερσής του,  έγινε ο μεγάλος σεισμός του 1693 που κατέστρεψε σχεδόν όλη την πόλη. Τελικά ο θεμέλιος λίθος μπήκε το 1812 και η κατασκευή του ολοκληρώθηκε το 1890 σε σχέδια του αρχιτέκτονα Κάρλο Σάντα παίρνοντας το όνομά του από το διάσημο συνθέτη Μπελίνι. Η οροφή έχει διακοσμηθεί από το ζωγράφο Ερνέστο Μπελάντι με σκηνές από τέσσερις διάσημες όπερες του Μπελίνι. Η πρώτη όπερα που ανέβηκε στο θέατρο ήταν η Νόρμα και το 1951. Στις εκδηλώσεις για τα 150 χρόνια του θεάτρου ξανανέβηκε η Νόρμα με πρωταγωνίστρια τη Μαρία Κάλλας.

Την Κολλεγιακή Βασιλική της Κατάνια

     Η Βασιλική της Κολετζιάτα, γνωστή και ως Σάντα Μαρία ντελ Ελεμοσίνα, χτίστηκε το 1768, σε σχέδιο του Άντζελο Ιτάλια, μετά τον καταστροφικό σεισμό του 1693 όταν και καταστράφηκε σχεδόν ολόκληρη η πόλη της Κατάνια. Σύμφωνα με το νέο σχέδιο της πόλης, η είσοδος της εκκλησίας προβλέφθηκε να είναι στην οδό Αίτνας. Εξωτερικά φαίνεται να έχει τρία επίπεδα. Το κάτω επίπεδο έχει έξι κολώνες, το μεσαίο επίπεδο έχει ένα κεντρικό παράθυρο και αγάλματα των αγίων Πέτρου, Παύλου, Αγαθής και Απολλωνίας, ενώ ακριβώς από πάνω βρίσκεται το καμπαναριό. Το εσωτερικό ακολουθεί τη δομή της κλασσικής βασιλικής και έχει πολύ ενδιαφέρουσες τοιχογραφίες και παρεκκλήσια.

Την Πιάτσα ντελ Ντουόμο της Κατάνια

     Η Πιάτσα ντελ Ντουόμο της Κατάνια είναι η κεντρική πλατεία της πόλης. Βρίσκεται επάνω στην οδό Αίτνα, την οδό Τζουζέπε Γκαριμπάλντι και τη Βιτόριο Εμανουέλε ΙΙ. Στην ανατολική της πλευρά βρίσκεται ο καθεδρικός ναός της πόλης ενώ στη δεξιά βρίσκεται το δημαρχείο. Στο σιντριβάνι που υπάρχει στην πλατεία πολύς κόσμος πετάει νομίσματα και κάνει ευχές όπως στη Φοντάνα ντι Τρέβι της Ρώμης.

  Το Σπίτι-Μουσείο του Τζοβάννι Βέργκα

     Το σπίτι-μουσείο του Τζιοβάνι Βέργκα στην Κατάνια είναι ο τόπος γέννησης του διάσημου Ιταλού συγγραφέα, ενός από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του κινήματος του ρεαλισμού στη λογοτεχνία της χώρας. Βρίσκεται στο ιστορικό κέντρο της Κατάνια και το εσωτερικό του σπιτιού αποτελείται από αυθεντικά έπιπλα του σπιτιού. Μπορείτε να δείτε τεράστιες βιβλιοθήκες και αυθεντικά γραπτά του συγγραφέα. Το σπίτι ανακηρύχθηκε εθνικό μνημείο το 1940.

Παλέρμο

  Το Παλέρμο ιδρύθηκε τον 8ο αιώνα π.Χ. από Φοίνικες εμπόρους γύρω από ένα φυσικό λιμάνι στη βορειοδυτική ακτή της Σικελίας. Το φοινικικό όνομα της πόλης ήταν Ζίζ, αλλά οι αρχαίοι Έλληνες την αποκαλούσαν Πάνορμο εξαιτίας του θαυμάσιου φυσικού λιμανιού της. Το Παλέρμο δεν ήταν ποτέ ελληνική πόλη κράτος, αλλά αποτέλεσε αργότερα τμήμα της ελληνόφωνης Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Στη μακραίωνη ιστορία του το Παλέρμο γνώρισε αλλεπάλληλες κατακτήσεις και καταστροφές.

    Τον 9ο αιώνα  η Σικελία διαιρέθηκε από τους Βυζαντινούς σε δύο επαρχίες. Οι δύο έπαρχοι ενεπλάκησαν σε πόλεμο μεταξύ τους και ο Ευφήμιος, ο νικητής, ονειρευόταν να επανενώσει τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Όμως, στερούνταν στρατού κι έτσι ζήτησε από τους Άραβες, κυρίαρχους της βόρειας Αφρικής και ανερχόμενη τότε δύναμη στη Μεσόγειο, να του δανείσουν το δικό τους. Μέσα σε μια εβδομάδα από την άφιξη των Αράβων στο Παλέρμο, ο Ευφήμιος πέθανε μυστηριωδώς και οι Άραβες αρνήθηκαν να φύγουν. Ως το 878 ολόκληρη η Σικελία, εκτός από μερικούς βυζαντινούς θύλακες κοντά στην Ταυρομένα  βρισκόταν στον έλεγχο των Σαρακηνών. Το 905 κατέλαβαν και τους θύλακες αυτούς. Οι Άραβες ηγεμόνες μετέφεραν την πρωτεύουσα της Σικελίας στο Παλέρμο  όπου βρίσκεται έκτοτε.

 Υπό τη μουσουλμανική κυριαρχία το Παλέρμο έγινε σημαντικό εμπορικό και πολιτιστικό κέντρο, μια ανθηρή πόλη, γνωστή ευρύτατα σε όλο τον αραβικό κόσμο –λέγεται ότι είχε πάνω από 300 τζαμιά. Παρόλα αυτά ήταν μια περίοδος ανεκτικότητας προς τους Χριστιανούς και τους Εβραίους που τους επιτρεπόταν να ακολουθούν το δικό τους δόγμα.

  Το 1060 οι Νορμανδοί ξεκίνησαν μια σταυροφορία  εναντίον του μουσουλμανικού εμιράτου της Σικελίας, καταλαμβάνοντας το Παλέρμο στις 10 Ιανουαρίου 1072 και  όλο το νησί ως το 1091.

 Το επακόλουθο μείγμα νορμανδικού και αραβικού πολιτισμού διαμόρφωσε έναν μοναδικό υβριδικό τύπο αρχιτεκτονικής , όπως φαίνεται στο Παλατινό Παρεκκλήσι, την εκκλησία του Αγίου Ιωάννη των Ερημιτών και τη Ζίσα.

   Η Σικελία το 1194 πέρασε στον έλεγχο της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας  . Το Παλέρμο ήταν η αγαπημένη  πόλη του αυτοκράτορα Φρειδερίκου Β΄. 

   Ύστερα από ένα διάλειμμα  Αραβικής  κυριαρχίας, η  Σικελία περιήλθε στο στέμμα της Αραγονίας  και κατόπιν, το 1479 στο βασίλειο της Ισπανίας.

 Η ενοποίηση της Σικελίας (1734) με το υπό βουρβονική  κυριαρχία βασίλειο της Νεάπολης ως Βασίλειο των Δύο Σικελιών προκάλεσε ένα καταστροφικό πλήγμα στην ελίτ του Παλέρμο, καθώς η πόλη υποβιβάστηκε σε μια επαρχιακή πόλη, με τη βασιλική αυλή να είναι εγκατεστημένη στη Νάπολη. Το Παλέρμο εξεγέρθηκε το 1848 και άντεξε ενάντια στο Νεαπολιτικό  στέμμα ως το Μάιο του 1849.

    Η προσάρτηση της Σικελίας (1860) από το Βασίλειο της Ιταλίας, έδωσαν στο Παλέρμο μια δεύτερη ευκαιρία. Έγινε ξανά το διοικητικό κέντρο της Σικελίας και υπήρξε ένας βαθμός οικονομικής και βιομηχανικής ανάπτυξης.

     Το Παλέρμο πέρασε όλη τη φασιστική περίοδο  αλώβητο, αλλά κατά τη διάρκεια της συμμαχικής απόβασης στη Σικελία τον Ιούλιο του 1943  υπέστη σοβαρές ζημιές.

ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ ΚΑΙ ΜΝΗΜΕΙΑ

   Σχεδόν τα κυριότερα μνημεία βρίσκονται στο ιστορικό κέντρο του Παλέρμο: Παλάτια, Art Nouveau βίλες, παλιές μπαρόκ εκκλησίες, κατοικίες σε Αραβονορμανδικό στυλ, ο καθεδρικός ναός και άλλες εκκλησίες, νεοκλασικά θέατρα, παρατηρητήρια, έχουν προταθεί  από την  Unesco για να συμπεριληφθούν στον κατάλογο της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.

   Το Παλέρμο είναι η πόλη της παρακμής και της αίγλης, των ατελείωτων μποτιλιαρισμάτων και της φυσικής ομορφιάς. Σε αντίθεση με τη Φλωρεντία και τη Ρώμη, πολλοί από τους θησαυρούς της πόλης είναι κρυμμένοι. Παλάτια, κάστρα, εκκλησίες, επαύλεις, παρατηρητήρια, όλα είναι χτισμένα συνδυάζοντας στοιχεία από τον αραβικό και το νορμανδικό πολιτισμό, ενώ εμφανή και αρμονικά συνδυασμένα είναι αναγεννησιακά και μπαρόκ στοιχεία.

    Το Παλέρμο θα σας γοητεύσει με τη μεσαιωνική του αύρα! 

 Ξεκινήστε την περιήγηση από το Palazzo dei Normanni(Παλάτι των Νορμανδών)  του 12ου αιώνα με ε τα κπληκτικά ψηφιδωτά της Cappella Palatina. το Παλάτι των Νορμανδών ή το Βασιλικό Παλάτι του Παλέρμο είναι ένα παλάτι, το οποίο παλαιότερα αποτελούσε την η έδρα των βασιλιάδων της Σικελίας,  κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας των Νορμανδών, ενώ λειτούργησε στη συνέχεια ως η κύρια έδρα της εξουσίας για τους μετέπειτα ηγεμόνες της Σικελίας. Έδρα του Σικελικού Κοινοβουλίου,  σήμερα επιπλέον είναι η έδρα της Περιφερειακής Συνέλευσης της Σικελίας. Το κτίριο είναι τη παλαιότερη βασιλική κατοικία στην Ευρώπη, το σπίτι των ηγεμόνων του Βασιλείου της Σικελίας.

     Το παλάτι βρίσκεται στο ψηλότερο σημείο του ιστορικού  κέντρου της πόλης, ακριβώς πάνω από τους πρώτους Καρχηδονιακούς οικισμούς, απομεινάρια των οποίων μπορούν ακόμα να βρεθούν στο υπόγειο.

  Το πρώτο κτίριο, ο αλ-Κασρ (στα αραβικά, κάστρο ή ανάκτορο) πιστεύεται ότι χτίστηκε τον 9ο αιώνα από τον Εμίρη του Παλέρμο.Ορισμένα τμήματά του είναι ακόμα ορατά στα θεμέλια και στα υπόγεια, όπου υπάρχουν τυπικά αραβικά θησαυροφυλάκια. Μετά την κατάληψη της Σικελίας από τους Νορμανδούς το 1072, το παλάτι επιλέχθηκε ως κύρια κατοικία των βασιλέων. Οι Νορμανδοί βασιλιάδες μετέτρεψαν το πρώην Αραβικό παλάτι σε ένα πολυλειτουργικό συγκρότημα με  δύο διοικητικούς και οικιστικούς στόχους.
    Το ανακτορικό παρεκκλήσι, η Καπέλα Παλατίνα, βρίσκεται μέσα στο παλάτι των Νορμανδών. Είναι ένα εντυπωσιακό αρχιτεκτόνημα διαφορετικών εποχών, με χαρακτηριστικά των κατακτητών του Παλέρμο, που σήμερα χρησιμοποιείται ως έδρα της Σικελικής βουλής. Η Καπέλα Παλατίνα είναι διακοσμημένη με  ωραιότατα ψηφιδωτά, μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας, φιλοτεχνημένα από Έλληνες της Κωνσταντινούπολης. Στον τρούλο δεσπόζει η πλαισιωμένη από αγγέλους μορφή του Παντοκράτορα.

    Στο παλάτι όλα τα κτίρια συνδέονται μεταξύ τους με στοές και ο χώρος περικλείεται από κήπους, που σχεδιάστηκαν από τους καλύτερους κηπουρούς της Μέσης Ανατολής.

  Αξίζει ιδιαίτερα να επισκεφθείτε στο Παλέρμο τις Κατακόμβες των Καπουτσίνων Μοναχών.Οι κατακόμβες των Καπουτσίνων μοναχών(Catacombedei Cappuccini) είναι ταφικές κατακόμβες στο Παλέρμο της Σικελίας. 
  Σήμερα αποτελούν ένα κάπως μακάβριο τουριστικό αξιοθέατο, αλλά ταυτόχρονα και μια εξαιρετική ιστορική καταγραφή της κοινωνίας του Παλέρμο κατά τη διάρκεια των αιώνων.
   Οι Καπουτσίνοι μοναχοί, λόγω έλλειψης χώρου στο νεκροταφείο τους τον 16ο αιώνα, άρχισαν να σκάβουν κρύπτες κάτω από αυτό. Το 1599 εναπόθεσαν στις κρύπτες τον πρώτο νεκρό αδελφό τους, τον Silvestro da Gubbio. 

  Αρχικά οι κατακόμβες προορίζονταν μόνο για τους νεκρούς μοναχούς. Ωστόσο, στους επόμενους αιώνες, ο ενταφιασμός στις κατακόμβες των Καπουτσίνων αποτέλεσε για την τοπική ελίτ του Παλέρμο σύμβολο ισχύος. Έτσι άρχισαν να ενταφιάζονται εκεί και μέλη της τοπικής κοινωνίας του Παλέρμο.
    Τα σώματα των νεκρών αφήνονταν να χάσουν όλα τα υγρά τους και μετά ταριχεύονταν ή τα οστά τους τυλίγονταν με άχυρα μέσα στα νεκρικά τους ρούχα, έτσι ώστε να έχουν κάποιο όγκο. Οι συγγενείς των θανόντων μπορούσαν να προσέλθουν εκεί και να προσευχηθούν υπέρ τους, αλλά και να φροντίσουν το σώμα να είναι σε ευπαρουσίαστη κατάσταση. Οι πλουσιότεροι φρόντιζαν για την ταρίχευση των νεκρών τους με τη βοήθεια ιατρών που χρησιμοποιούσαν συνταγές βασισμένες στο αρσενικό. 
  Οι κατακόμβες των Καπουτσίνων διατηρήθηκαν από τις δωρεές των συγγενών των θανόντων. Εφόσον οι εισφορές χρημάτων συνεχίζονταν,ο νεκρός παρέμενε στην κατάλληλη θέση του. Όταν όμως οι συγγενείς δεν έστελναν χρήματα πια, το σώμα αφαιρούνταν από τη θέση του και πήγαινε σε ένα ράφι μέχρι την επανάληψη της πληρωμής.Οι νεκροί τοποθετούνταν ανάλογα με το επάγγελμά τους ή την κοινωνική τους θέση φορώντας και τα κατάλληλα ρούχα.

    Οι τελευταίοι ενταφιασμοί έγιναν τη δεκαετία του 1920. Οι κατακόμβες έκλεισαν ως χώρος ενταφιασμού, αλλά οι τουρίστες συνεχίζουν να καταφθάνουν σε μεγάλους αριθμούς πληρώνοντας ένα μικρό ποσό ως εισιτήριο εισόδου (τρία ευρώ το 2013). Οι ταφικές κρύπτες περιέχουν περίπου 8000 νεκρούς από τον 17ο αιώνα ως τον 20ο, ντυμένους με τα ρούχα που φορούσαν, για αυτό και αποτελούν οι κατακόμβες των Καπουτσίνων μια εξαιρετική ιστορική καταγραφή της κοινωνίας του Παλέρμο κατά τη διάρκεια τεσσάρων αιώνων.

   Σημαντικό μνημείο της πόλης αποτελεί αναμφίβολα ο Καθεδρικός ναός της(il Duomo).Καθεδρικός ναός του Παλέρμο είναι ο καθεδρικός ναός της Ρωμαιοκαθολικής Αρχιεπισκοπής του Παλέρμο. Ως αρχιτεκτονικό σύμπλεγμα, χαρακτηρίζεται από την παρουσία των διαφορετικών μορφών, γεγονός που οφείλεται σε μια μακρά ιστορία από προσθήκες, μετατροπές και αναπαλαιώσεις, η τελευταία εκ των οποίων έλαβε χώρα τον 18ο αιώνα. Ο Καθεδρικός ναός του Παλέρμο  συμπυκνώνει  όλα τα χαρακτηριστικά όσων κατείχαν, κατά καιρούς την πόλη. Οι πύργοι/κωδωνοστάσια, έχουν στοιχεία μεσαιωνικά, η είσοδος αραβικά, αριστερά και δεξιά της οι δύο πύργοι καταλανικά, τα ψηφιδωτά, τι άλλο, βυζαντινά. Όλες οι θρησκείες, τα δόγματα, οι πολιτισμοί, μαζεμένα σε ένα οικοδόμημα, το οποίο συντηρείται και αναδεικνύεται, αποτελώντας αξιοθέατο.
   Ο  καθεδρικός ναός χτίστηκε το 1185 από τον Walter Ophamil, ο οποίος ήταν αρχιεπίσκοπος του Παλέρμο. Έχει ισχυρές αραβικές επιρροές, αντανακλώντας την εξέχουσα αρχιτεκτονική της εποχής, αλλά έχει τροποποιηθεί αρκετά στο πέρασμα των αιώνων. Δεν μπορούμε να πούμε πως ο ναός έχει εσωτερικά τον πλούτο των αντίστοιχων καθεδρικών ναών άλλων πόλεων. Διαθέτει όμως ένα αξιόλογο μαρμάρινο δάπεδο με περίτεχνα ψηφιδωτά. Ένα ψηφιδωτό του 13ου αιώνα της Παναγίας της Βρεφοκρατούσας βρίσκεται πάνω από την κύρια είσοδο. 

    Υπάρχει μια σειρά από ζώδια σε opus sectile εργασία, η οποία χρονολογείται από το 1690, και είναι ένας τύπος ηλιακού  ρολογιού. Από μια μικρή τρύπα στην οροφή προβάλλει μια ηλιαχτίδα, που ταξιδεύει πέρα ​​από το πάτωμα με την κίνηση του ήλιου στον ουρανό. Το μεσημέρι κάθε μέρα, το σημείο διασχίζει ένα μεσημβρινό (μια γραμμή που εκτείνεται από βορρά προς νότο) κάτω από την τρύπα. Στο θερινό ηλιοστάσιο ο ήλιος είναι υψηλότερα, έτσι ώστε η κηλίδα έχει πορεία προς το νότιο άκρο της γραμμής, που χαρακτηρίζεται από τον καρκίνο, το καβούρι. Στο βόρειο άκρο είναι το σημάδι της καρδιάς του χειμώνα, ο Αιγόκερως. Πρόκειται δηλαδή για μια παράσταση της ετήσιας τροχιάς του ήλιου(παγανιστικό στοιχείο που συνυπάρχει με τα χριστιανικά σύμβολα).