ΤΟΥΡΚΙΑ

               Η Δημοκρατία της Τουρκίας ή Τουρκική Δημοκρατία  είναι μια αναπτυσσόμενη χώρα που βρίσκεται στη νοτιοδυτική Ασία, με ένα μικρό (3%) τμήμα της επικράτειάς της (Ανατολική Θράκη) στη νοτιοανατολική Ευρώπη.

                  Το όνομα της Τουρκίας μπορεί να διαιρεθεί σε δύο συστατικά: το εθνώνυμο Τουρκ και την κατάληξη -ία, που σημαίνει «κάτοχος», «χώρα του» ή «σχετικό με». Η πρώτη καταγεγραμμένη χρήση του όρου Τουρκ ως ενδωνύμου περιλαμβάνεται στις Παλαιοτουρκικέςεπιγραφέςτων Γκέκτουρκ (Γαλάζιοι Τούρκοι) της Κεντρικής Ασίας (περ. 8ος αιώνας). Το όνομα Τουρκία χρησιμοποιήθηκε από το Βυζαντινό αυτοκράτορα και λόγιο Κωνσταντίνο Ζ΄ Πορφυρογέννητο στο βιβλίο του Προς τον ίδιον υιόν Ρωμανόν, αν και εκεί το Τούρκοι αναφερόταν επίσης στους Μαγυάρους (Ούγγρους). 

                  Μέχρι το 1922,  η χώρα ήταν το κέντρο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η χερσόνησος τηςΜικράς Ασίας, που βρίσκεται ανάμεσα στον Εύξεινο Πόντο και τη Μεσόγειο Θάλασσα, συγκροτεί το βασικό τμήμα της χώρας.

                Η Τουρκία συνορεύει με οκτώ χώρες: δυτικά με την Ελλάδα, βορειοδυτικά με τη Βουλγαρία, ανατολικά με τη Γεωργία, την Αρμενία, το Ιράν και το θύλακα Ναχιτσεβάν του Αζερμπαϊτζάν και νοτιοανατολικά με το Ιράκ και τη Συρία. Νότια είναι η Μεσόγειος Θάλασσα, δυτικά το Αιγαίο Πέλαγος και βόρεια ο Εύξεινος Πόντος. Η Θάλασσα του Μαρμαρά, ο Βόσπορος και ο Ελλήσποντος (που συναποτελούν τα Τουρκικά Στενά) οριοθετούν το σύνορο μεταξύ Θράκης και Μικράς Ασίας, ενώ επίσης χωρίζουν την Ευρώπη από την Ασία. Η θέση της Τουρκίας στο σταυροδρόμι Ευρώπης και Ασίας την καθιστούν χώρα σημαντικής γεωστρατηγικής σημασίας.

                 Η περιοχή που σήμερα ονομάζεται Τουρκία έχει κατοικηθεί από την Παλαιολιθική περίοδο, μεταξύ άλλων από διάφορους Αρχαιομικρασιατικούς πολιτισμούς και Θρακικούς λαούς. Μετά την κατάκτηση από τον Αλέξανδρο το Μέγα, η περιοχή εξελληνίστηκε, διαδικασία που συνεχίστηκε με τη Ρωμαϊκή κυριαρχία και τη μετάβαση στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Τον 11ο αιώνα άρχισαν να μεταναστεύουν στην περιοχή οι Σελτζούκοι Τούρκοι, αρχίζοντας τη διαδικασία του εκτουρκισμού, που επιταχύνθηκε από τη νίκη των Σελτζούκων επί των Βυζαντινών στη Μάχη του Μαντζικέρτ το 1071. To Σελτζουκικό Σουλτανάτο του Ρουμ κυβέρνησε τη Μικρά Ασία μέχρι τη Μογγολική εισβολή το 1243, οπότε διασπάστηκε σε αρκετά μικρά τουρκικά μπειλίκια. 

**Νεολιθικός οικισμός Τσαταλογιούκ

                   Το Τσαταλογιούκ (Çatalhöyük) είναι ένας από τους αρχαιότερους και σημαντικότερους νεολιθικούς οικισμούς της Μικράς Ασίας και περιλαμβάνεται στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.

                  O οικισμός βρίσκεται στην νότια Τουρκία κοντά στην πόλη Ικόνιο. Είχε αναπτυχθεί μεταξύ του 7500 π.Χ. και του 5700 π.Χ., δηλαδή κατά την διάρκεια της νεολιθικής περιόδου αλλά και τηςχαλκολιθικής περιόδου. Βρισκόταν σε μικρό ύψωμα πάνω από την μεγάλη πεδιάδα του Ικονίου. Η κοινωνία του οικισμού ήταν κυρίως αγροτική.

            Τα πρώτα ίχνη του οικισμού ανακαλύφθηκαν τα τέλη της δεκαετίας του 1950. Συστηματικές ανασκαφές έγιναν από το 1961 μέχρι το 1965 από τον Τζέημς Μέλααρτ (James Mellaart).

                  Ο οικισμός σε σύντομο χρόνο έγινε γνωστός παγκόσμια λόγω του μεγάλου μεγέθους και της εκτεταμένης έκτασης που κάλυπτε, αλλά και λόγω του εντυπωσιακού - για την εποχή του- τείχους που τον περιέβαλλε. Άλλα ευρήματα που αύξησαν τη σημασία του είναι ανεύρεση πολλών αντικειμένων της καθημερινής ζωής, ενός ιερού σε καλή κατάσταση, τμημάτων τοιχογραφιών, αλλά και η διαπίστωση ότι πρόκειται για τον αρχαιότερο αγροτικό οικισμό που βρέθηκε στη Μ.Ασία.

                     Οι ανασκαφές στο χώρο του αρχαίου οικισμού στο Τσαταλογιούκ- Çatalhöyük , στην κεντροανατολική επαρχία του Ικονίου, έφεραν στο φως ένα κομμάτι ύφασμα, υφασμένο από λινάρι. Το ύφασμα βρέθηκε σε οικία που κάηκε πριν από 9.000 χρόνια.

             Στον αρχαιολογικό χώρο του προϊστορικού οικισμού εργάζονται συνολικά πάνω από 120 επιστήμονες από 22 χώρες. Το ύφασμα που βρέθηκε ήταν τυλιγμένο γύρω από τον σκελετό ενός μωρού και αποτέλεσε το πιο εντυπωσιακό εύρημα.

                 Η ανακάλυψη έγινε το Σεπτέμβριο του 2013 και ο επικεφαλής των ανασκαφών , καθηγητής του πανεπιστημίου του Stanford, o Ian Hodder, είπε ότι η πιο σημαντική αρχαιολογική ανακάλυψη του 2013. 

                    Αναφερόμενος στο κομμάτι του υφάσματος δήλωσε: «Οι φλόγες της πυρκαγιάς θέρμαναν το έδαφος και τα θεμέλια του κτηρίου, δημιουργώντας έτσι μια επίδραση ξήρανσης, παρόμοια με αυτή που παρατηρούμε στους κλιβάνους. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το ύφασμα διατηρήθηκε μέχρι σήμερα. Οι εργαστηριακές εξετάσεις έδειξαν ότι αυτό το λινό ύφασμα είναι με ίνες κάνναβης. Είναι το πρώτο και το καλύτερα διατηρημένο στολίδι στο είδος αυτό στο κόσμο».

                    Το ύφασμα είναι πολύ λεπτό, πιθανότατα, το έφεραν στην Κεντρική Ανατολία από την Ανατολική Μεσόγειο. Γνωρίζουμε ότι κατά την εποχή αυτή υπήρχε αποδεδειγμένα εμπόριο στις περιοχές αυτές κατά τη νεολιθική εποχή.

   Ο ίδιος θα προσθέσει ότι στο χώρο αυτόν του Τσαταλογιούκ έχουν εντοπισθεί πολλά σημαντικά προϊστορικά ευρήματα.  

  **Καππαδοκία

Καππαδοκία, η περιοχή με τις καμινάδες των νεράιδων

        Μια περιοχή με υπόγειες πόλεις, φυσικές «καμινάδες» από ηφαιστειογενές έδαφος και ένα υπαίθριο μουσείο που αποτελεί μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Αυτή είναι η Καππαδοκία!

               Η Καππαδοκία  είναι μια μαγευτική περιοχή της Τουρκίας  με μοναδικά αξιοθέατα και μακρά ιστορία, χαμένη στα βάθη των αιώνων και των πολιτισμών, που έχουν αφήσει τα ίχνη τους στο χώμα της.

               Αφού αποτέλεσε το λίκνο του πολιτισμού των Χετταίων, στις αρχές του 2.000 π.Χ., πέρασε διαδοχικά στα χέρια των Φρυγών, των Λυδών, , των Περσών, των Μακεδόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου  και των Ρωμαίων. Το 17ο μ.Χ. αι., έγινε ρωμαϊκή επαρχία και ολοκληρώθηκε ο εξελληνισμός της περιοχής, που είχε αρχίσει πολύ νωρίτερα.

                Σήμερα, το όνομα Καππαδοκία αναφέρεται στην περιοχή γύρω από την κοιλάδα του μικρού χωριού Goreme (Γκόρεμε), με το σεληνιακό τοπίο των ηφαιστειογενών  βράχων και αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της Τουρκίας. Βρίσκεται νοτιοανατολικά της τουρκικής πρωτεύουσας, Άγκυρας, ανάμεσα στις πόλεις Ακσαράι,  Νίγδη, Νέβσεχιρ και Καισάρεια, σε ένα σουρεαλιστικό τοπίο που δημιουργήθηκε από ηφαιστειακές εκρήξεις και τη λάβα του ηφαιστείου Χασάνταγι, αλλά και από το φυσικό σμίλευμα των ηφαιστειογενών πετρωμάτων επί εκατομμύρια χρόνια. 

                Οι κάτοικοι της περιοχής, λάξευσαν με σεβασμό τα σπίτια και τις εκκλησίες τους στο μαλακό  βράχο, ανοίγοντας το δρόμο στους hippies και τις σημερινές υπόσκαφες ξενοδοχειακές μονάδες.

               Η πιο ενδιαφέρουσα ίσως περίοδος που διένυσε αυτό το μέρος, ήταν η μεσαιωνική εποχή, όταν οι κοιλάδες του αποτέλεσαν καταφύγιο των χριστιανών του Βυζαντίου.

                Από τα πρώτα κιόλας χρόνια του Χριστιανισμού, δημιουργήθηκαν μοναστήρια που διακοσμήθηκαν με περίτεχνες τοιχογραφίες, μέσα στα βράχια, ανάμεσα στις κοιλάδες Ιχλάρα και Μπελίσιραμα, από χριστιανούς που επέλεξαν αυτή τη δύσβατη περιοχή για να προστατευτούν από τους διώκτες τους.

            Το υπαίθριο μουσείο του Goreme  αποτελεί μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς , με την καλύτερη συλλογή από  εκκλησάκια  και σπίτια, τα περισσότερα από τα οποία χρονολογούνται γύρω στον 11ο αιώνα. Στον επιβλητικό βράχο δίπλα στην είσοδο του μουσείου, βρίσκεται το περίφημο τετραώροφο γυναικείο μοναστήρι που περιλαμβάνει στοές και εκκλησίες με ωραίες τοιχογραφίες.

Βυζαντινές τοιχογραφίες

     Παρά τις διαβρώσεις από τις διάφορες καιρικές συνθήκες και τους βανδαλισμούς, πολλές από τις τοιχογραφίες αποτελούν ακόμη ένα από τα λαμπρότερα, πολύχρωμα αξιοθέατα της περιοχής. Η μαύρη ή σκοτεινή εκκλησιά (Karanlik Kilise), αποτελεί ένα από καλύτερα παραδείγματα: Πολύχρωμοι άγγελοι στολίζουν τους πυλώνες και τις θολωτές οροφές, μαζί με σκηνές όπως η γέννηση του Ιησού. Η έλλειψη του φωτός στην εκκλησία, έχει συντηρήσει τις αναπαραστάσεις αυτές, οι οποίες εξακολουθούν να φαίνονται φρέσκες και ζωηρές μετά από μια χιλιετία.

Οι καμινάδες των νεράιδων

           Ένα ιδιαίτερα θαυμαστό δημιούργημα της φύσης που βρίσκεται στην Καππαδοκία, είναι οι Καμινάδες των Νεράιδων (στα τουρκικά Peribacalarύ), που βρίσκονται ανάμεσα στις πόλεις Ουργκιούπ, Ουτσχισάρ και Αβανος, σε απόσταση 3 χιλιομέτρων από το Goreme. Πρόκειται για περίτεχνους κωνικούς πυργοειδείς βράχους, ύψους μέχρι και 40 μέτρων, που θυμίζουν καμινάδες με ένα «καπέλο» από βασάλτη στην κορυφή τους.      Σχηματίστηκαν από τη διάβρωση των ηφαιστειογενών πετρωμάτων της περιοχής, από τη βροχή και τα φυσικά φαινόμενα στη διάρκεια των αιώνων κατά την 4η Γεωλογική Περίοδο και είναι απροστάτευτες καθώς η φθορά τους από τα φυσικά φαινόμενα συνεχίζεται.

Ανακαλύψτε τις υπόγειες πόλεις

             Οι Χριστιανοί της Καππαδοκίας εκδιώχθηκαν, πρώτα από τους Ρωμαίους και στη συνέχεια από μουσουλμανικές επιδρομές, γι’ αυτό και αναζήτησαν κρυψώνες που θα τους προστάτευαν από τις εχθρικές δυνάμεις. Όταν άκουγαν λοιπόν τις οπλές των αλόγων, μεταφέρονταν, μέσω των υπόγειων  εκκλησιών, σε ένα δίκτυο πάνω από 30 υπογείων πόλεων,  οι οποίες στέγαζαν μέχρι και 10.000 άτομα η καθεμιά. Η μεγαλύτερη είναι σχεδόν δέκα επίπεδα κάτω από το έδαφος, με στενά, λαβυρινθώδη περάσματα που συνδέουν τους ορόφους.

             Στις υπόγειες πόλεις υπάρχουν επίσης στάβλοι με λαβές που χρησιμοποιούνταν για να δένονται τα ζώα, εκκλησίες με  άγιες  τράπεζες και κολυμπήθρες, τοίχοι με τρύπες για την κυκλοφορία του αέρα, σιταποθήκες με μυλόπετρες και κουζίνες με φούρνους. Τα φρέατα εξαερισμού ήταν «μεταμφιεσμένα» σε πηγάδια και οι ογκώδες πόρτες από πέτρα που έκλειναν  τις στοές εισόδου, αποτελούσαν την τελευταία λύση άμυνας.

         Αν και δεν υπάρχουν πολλά καθημερινά αντικείμενα από την τότε ζωή, καθώς οι κάτοικοι των υπογείων πόλεων τα πήραν όταν επέστρεψαν στην επιφάνεια, οι υπόγειες πόλεις δίνουν μια αίσθηση της τότε ζωής σε σκληρές συνθήκες.

Ζήστε στις… σπηλιές

           Η σημερινή διαμονή στην Καππαδοκία, έχει φυσικά εκσυγχρονιστεί, διατηρώντας παράλληλα την ιδιαιτερότητα του τόπου. Πολλές κατοικίες των σπηλαίων και παρεκκλήσια των καμινάδων, έχουν μετατραπεί σε boutique ξενοδοχεία, τα οποία δίνουν μια εικόνα του παλιού τρόπου ζωής, αν και με πολυτέλεια και όλες τις ανέσεις.

     Στα χαρακτηριστικά τους γνωρίσματα περιλαμβάνονται χαμάμ σε σπηλιές, λαξευμένες καμάρες στους βράχους, τοίχοι με σχέδια από ηφαιστειακό χρώμα και πανοραμικές βεράντες που «βλέπουν» τις κοιλάδες.