Το ανάκτορο Γιλντίζ (τουρκ. Yıldız Sarayı, Γιλντίζ Σαράι), από την τουρκική λέξη «γιλντίζ» που σημαίνει «άστρο», είναι συγκρότημα κτιρίων και κήπων. Στο παρελθόν υπήρξε και και κατοικία σουλτάνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Βρίσκεται στην Κωνσταντινούπολη, στην ομώνυμη περιοχή του σημερινού δήμου Μπεσικτάς.
Η περιοχή που καλύπτει το ανάκτορο Γιλντίζ, άλλοτε δασικός κυνηγότοπος, που είχε περιέλθει στο θησαυροφυλάκιο της Αυτοκρατορίας (δημοσίων κτημάτων) επί Σουλτάνου Σουλεϊμάν Α' του Μεγαλοπρεπούς, ξεκίνησε να διαμορφώνεται από την εποχή του Μαχμούτ Β', ο οποίος ανήγειρε κυνηγητικό περίπτερο, το Γιλντίζ κιόσκ. Ο ίδιος ο σουλτάνος πρώτος έδωσε την ονομασία αυτή στο κτίσμα, λόγω της μαγευτικής θέας που παρείχε στο Βόσπορο, ,στην ασιατική ακτή, στην Προποντίδα καθώς και στην ίδια την Κωνσταντινούπολη.
Το 1844 ο Σουλτάνος Αμπντούλ Μετζίτ Α΄κατεδάφισε το Γιλντίζ κιόσκ και στη θέση του έκτισε νέο μεγαλύτερο στο οποίο χρησιμοποιούσε ως χώρο διασκέδασης. Όταν ανήλθε στο θρόνο ο αδελφός του, ο Αμπντούλ Αζίζ μεγάλωσε τον κήπο περιλαμβάνοντας και τα τσιφλίκια - κήπους Καζαντζίογλου και Καπουτζίμπας, μετατρέποντάς το έτσι στον μεγαλύτερο σουλτανικό κήπο της Αυτοκρατορίας.
Ανερχόμενος αργότερα στο θρόνο ο σουλτάνος Αμπντούλ Χαμίτ Β' (1876-1909), (γιος του Αμπντούλ Μετζίτ Α΄ και ανεψιός του προηγουμένου), κατεδάφισε την έπαυλη του πατέρα του και στη θέση του ανήγειρε νέο ανάκτορο το καλούμενο Μαμπεΐν Κιόσκ πέριξ του οποίου και κατόπιν σχετικής διαμόρφωσης ανεγέρθηκαν πλείστα κτίρια που συνθέτουν σήμερα το συγκρότημα Γιλντίζ. Ο λόγος για τον οποίο ο Αμπντούλ Χαμίτ Β΄ επέλεξε και έχτισε στο κήπο του Γιλντίζ το νέο ανάκτορο της αυτοκρατορίας, ήταν αφενός μεν η νέα ιδέα που κυριαρχούσε τότε, ο κάθε σουλτάνος να μη διαμένει ούτε ν' ασκεί εξουσία από πατρογονικό ανάκτορο, δίνοντας έτσι εικόνα ανεξαρτησίας από το παρελθόν, αφετέρου δε από φόβο για τη ζωή του, που άρχισε να τον κυριεύει λίγα χρόνια μετά την ανάρρησή του στο θρόνο .
Τους κήπους του ανακτόρου επιμελήθηκαν Γερμανοί, Ιταλοί και Γάλλοι ειδικοί, ενώ τα αρχιτεκτονικά σχέδια ανήκαν στους ελληνικής καταγωγής, τότε Ρωμιούς, αρχιτέκτονα Βασιλάκη Μπέη (Ιωαννίδη), τον Νικολάκη Τζελέπη Εφένδη, τον Αρμένη Σαρκίς Μπαλιάν, τον Ιταλό αρχιτέκτονα Ραϊμόντο ντ' Αρόνκο, καθώς και τον Γάλλο στρατηγό Μπερλιέ ως αρχιμηχανικός της οχύρωσης του χώρου.
Το σύμπλεγμα περιλαμβάνει πολυάριθμα κτίρια και οικίσκους που οικοδομήθηκαν με συνεχείς ανακαινίσεις, επεκτάσεις και προσθήκες με συνέπεια να συνιστά ένα σύμπλεγμα συνολικού εμβαδού, με όλους τους βοηθητικούς χώρους και τους κήπους, 500.000 τ.μ. κατατάσσοντάς το, δεύτερο σε έκταση ανάκτορο της Κωνσταντινούπολης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου