Αξιόλογα μνημεία και αξιοθέατα της Γερμανίας(Μέρος Ι)

     Η Πύλη του Βραδεμβούργου

   Είναι μια μνημειώδης πύλη του 18ου αιώνα που συμβολίζει την ειρήνη. Μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, η πύλη του Βρανδεμβούργου έχει γίνει σύμβολο της ενωμένης Γερμανίας. 

   Σχεδιάστηκε από τον Carl Hard επί βασιλείας του αυτοκράτορα Γουλιέλμου του Β΄. Η πύλη έχει μήκος 65,5μ και ύψος 28μ. Το σχέδιο της βασίστηκε στα προπύλαια της Ακρόπολης των Αθηνών και κατασκευάστηκε μεταξύ του 1698-1791. Οι διακοσμήσεις της αναπαριστούν σκηνές από την ελληνική μυθολογία και χρειάστηκαν επί πλέον τέσσερα χρόνια για να ολοκληρωθούν.

     Το  τετράτροχο άρμα της νίκης στην κορυφή της πύλης κατασκευάστηκε το 1793 από τον Johann Gottfried Schadow. To μπρούτζινο αυτό άρμα οδηγείται από τη θεά της ειρήνης.

     Το 1806 ο Ναπολέων νίκησε τα πρωσικά στρατεύματα στη μάχη του Jena-Auerstedt και διέταξε το άρμα να μεταφερθεί από το Βερολίνο στο Παρίσι. Όμως,  μετά τη μάχη του Βατερλώ το άγαλμα επέστρεψε θριαμβευτικά στο Βερολίνο και από σύμβολο ειρήνης έγινε σύμβολο νίκης.

    Η πύλη του Βρανδεμβούργου μετά το Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο βρέθηκε ακριβώς στο σύνορο ανατολικού και δυτικού Βερολίνου αλλά πέρασε στη Ρωσική πλευρά. Το 1958 η πύλη ανακαινίστηκε από το Ανατολικό Βερολίνο και το Δυτικό Βερολίνο χρηματοδότησε την ανακατασκευή του αγάλματος.

        Με την πτώση του τείχους, πλήθος κόσμου έφτασε στην πύλη για να πανηγυρίσει στο μέρος που ως τότε ήταν ένα απομονωμένο σημείο της πόλης.    

      Το μνημείο ανακαινίστηκε το 2001 και δόθηκε πάλι στο κοινό το 2002.

  Το Τείχος του Βερολίνου

        Το Τείχος του Βερολίνου ή  «τείχος της ντροπής» για τους Γερμανούς της δύσης και επισήμως αποκαλούμενο από την ανατολικογερμανική κυβέρνηση ως «αντιφασιστικό τείχος προστασίας», ανεγέρθηκε στην καρδιά του Βερολίνου  το βράδυ μεταξύ της 12ης και της 13ης Αυγούστου 1961 από τη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας,  η οποία επεχείρησε με αυτό τον τρόπο να θέσει ένα τέλος στην ολοένα αυξανόμενη φυγή των κατοίκων της προς την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας.
    Το τείχος, συνιστώσα της εσωτερικής γερμανικής συνοριογραμμής,  αποτελούσε ένα φυσικό σύνορο μεταξύ του Ανατολικού Βερολίνου και του Δυτικού Βερολίνου για διάστημα άνω των εικοσιοκτώ ετών, ενώ αποτελούσε το σημαντικότερο σύμβολο μιας Ευρώπης διχοτομημένης από το "σιδηρούν παραπέτασμα". 

  Ήταν όμως  κάτι παραπάνω από ένα απλό τείχος.Επρόκειτο για μια σύνθετη στρατιωτική κατασκευή η οποία περιείχε δύο τείχη ύψους 3,6 μέτρων.με διάδρομο περιπολίας, 302 παρατηρητήρια και συστήματα συναγερμού, 14.000 φύλακες, 600 σκυλιά και καλωδιωτά πλέγματα.Ένας αδιευκρίνιστος αριθμός ατόμων υπήρξαν θύματα προσπαθειών διάβασης του τείχους.   

  Η αποδυνάμωση της Σοβιετικής Ένωσης η Περεστρόικα  της οποίας ηγείτο ο Μιχαήλ Γκορμπατσώφ, καθώς και η θέληση των Ανατολικογερμανών, οι οποίοι οργάνωσαν μεγάλες διαδηλώσεις, οδήγησαν στις 9 Νοεμβρίου 1989 στην πτώση του «τείχους της ντροπής», προκαλώντας το μεγάλο θαυμασμό όλου του κόσμου  και ανοίγοντας το δρόμο για τη γερμανική επανένωση.

         Σήμερα, λίγα κομμάτια του Τείχους έχουν απομείνει αφού το μεγαλύτερο μέρος του έχει κατεδαφιστεί. Τρία τμήματα μένουν ακόμα όρθια: ένα μήκους 80 μέτρων τμήμα του «πρώτου Τείχους» στο σημείο που βρισκόταν τα αρχηγεία της Γκεστάπο (ανάμεσα στο σημείο ελέγχου Τσάρλι και την πλατεία Ποτσντάμερ), ένα μακρύτερο τμήμα του δεύτερου τείχους, κατά μήκος του ποταμού Σπρέε, κοντά στη γέφυρα Oberbaumbrücke, γνωστό σήμερα ως East Side Gallery, και ένα τρίτο τμήμα στην Bernauer Straße το οποίο μετατράπηκε σε μνημείο το 1999. 

       Το ανατολικό μέρος του τείχους είναι σήμερα καλυμμένο από γκράφιτι,  τα οποία δεν υπήρχαν όταν το Τείχος φρουρούταν από οπλισμένους στρατιώτες της Ανατολικής Γερμανίας. Το 1990, 118 καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο κλήθηκαν να διακοσμήσουν τα τμήματα του Τείχους που δεν είχαν καταστραφεί. Το 2008, και ενόψει της επετείου των 20 ετών από την πτώση του Τείχους ένα χρόνο αργότερα, ξεκίνησε ένα πολυδάπανο σχέδιο για την αποκατάσταση των τοιχογραφιών αυτών, με τη συμμετοχή μάλιστα και πολλών από τους 118 καλλιτέχνες που δημιούργησαν τα έργα.

     Σε πολλά τουριστικά σημεία της πόλης, ο Δήμος έχει τοποθετήσει πέτρινες πλάκες κατά μήκος της διαδρομής του Τείχους και μεταλλικές επιγραφές που αναγράφουν: «Berliner Mauer 1961-1989»(Τείχος του Βερολίνου).

                                     
                          

ΣΠΑΝΙΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΤΕΙΧΟΥΣ

     Όλοι θυμούνται τις εικόνες από την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Ποιος θυμάται όμως την οικοδόμηση του; Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, οι φωτογράφοι του περιοδικού LIFE απαθανάτισαν την κατασκευή του Τείχους του Βερολίνου και την επίδρασή του στους κατοίκους που ζούσαν πια σε μια πόλη που μόλις είχε διχοτομηθεί.

          Ακολουθούν σπάνιες φωτογραφίες από την εποχή που το Τείχος υπήρχε ακόμη.

^{Ένα χέρι πάνω από την καλυμμένη με σπασμένα γυαλιά κορυφή του τείχους. Αύγουστος 1961.} 

^{Ένας άντρας από τη Δυτική Γερμανία σηκώνει ψηλά τον γιο του για να του δείξει τη θέα από την άλλη πλευρά του τείχους. 1961.}

^{Μία γυναίκα που είχε δραπετεύσει επιτυχώς στο Δυτικό Βερολίνο, μιλάει στη μητέρα της που βρίσκεται ακόμη στο Ανατολικό Βερολίνο, Αύγουστος 1961.}

^{Αμερικανικές δυνάμεις απέναντι από Ανατολικογερμανικές, 1961.}

^{Ομάδα κατοίκων του Δυτικού Βερολίνου παρακολουθούν ενώ ένας Ανατολικογερμανός αστυνομικός κάνει περιπολίες στο τείχος τον Αύγουστο του 1961.}

^{Ένας Ανατολικογερμανός οικοδόμος χτίζει ένα νέο τμήμα του τείχους. Αύγουστος 1961.}

^{Διαμαρτυρία κατοίκων του Δυτικού Βερολίνου εναντίον της κατασκευής του Τείχους του Βερολίνου. Αύγουστος 1961.}

^{Ένας 17χρονος ορφανός Ανατολικογερμανός γλιστρά επιτυχώς ανάμεσα στα συρματοπλέγματα πάνω από το τείχος. Οκτώβριος 1961.}

Ένα κορίτσι κοιτάζει το τείχος μέσα από το παγωμένο παράθυρο που αντανακλά τα συρματοπλέγματα. Δεκέμβριος 1962

^{Σκιές Δυτικών Γερμανών πάνω στο τείχος. Χαιρετούν τους συγγενείς τους στην ανατολική πλευρά του τείχους. Δεκέμβριος 1962.}

 Ο Καθεδρικός ναός της Κολωνίας

      Ανεξάρτητα από τα ενδιαφέροντά σας ή το μέγεθος του ενδιαφέροντος που τρέφετε για εκκλησίες ή μνημεία αρχιτεκτονικής, η επίσκεψη στον καθεδρικό ναό της Κολωνίας κρίνεται επιβεβλημένη. Ο ναός είναι αφιερωμένος στον Άγιο Πέτρο και στην Παρθένο Μαρία. Είναι έδρα του Αρχιεπισκόπου της Κολωνίας και αποτελεί σύμβολο του γερμανικού καθολικισμού και της γοτθικής αρχιτεκτονικής. Έχει χαρακτηριστεί από την UNESCO ως "ένα εξαιρετικό έργο της ανθρώπινης δημιουργικής ιδιοφυΐας" και αναμφισβήτητα είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά κτίρια ολόκληρης της Γερμανίας.
    Για την ολοκλήρωση της κατασκευής του χρειάστηκαν περισσότερα από 600 χρόνα,  αφού ξεκίνησε το 1248 και ολοκληρώθηκε το 1880. Για τέσσερα χρόνια μάλιστα μετά την ολοκλήρωσή του ήταν το ψηλότερο κτίριο σε ολόκληρο τον κόσμο. Έχει το δεύτερο ψηλότερο καμπαναριό με ύψος 157 μέτρα. Το μήκος του είναι 144,5 μέτρα και με πλάτος 86,5 μέτρα ξεπερνώντας κάθε άλλο ναό σε παγκόσμιο επίπεδο.
    Πέραν όμως από τα τεχνικά του χαρακτηριστικά που σίγουρα το κατατάσσουν στη λίστα των αρχιτεκτονικών κολοσσών, το γοτθικό στυλ και η επιβλητικότητα του δεν αφήνουν ασυγκίνητο σχεδόν κανέναν επισκέπτη.

Γερμανικό Κοινοβούλιο_Ράιχσταγκ

         Το Ράιχσταγκ είναι ένα από τα πιο ιστορικά μνημεία του Βερολίνου. Μετά την ίδρυση της Γερμανικής αυτοκρατορίας το 1872 δημιουργήθηκε η ανάγκη για ένα κοινοβούλιο στο Βερολίνο. Χρειάστηκαν 10 χρόνια μέχρι να συμφωνηθεί το σχέδιο και μέσα από ένα διαγωνισμό 183 υποψηφιοτήτων, νικητής αναδείχθηκε ο Γερμανός αρχιτέκτονας Paul Wallat με ένα επιβλητικό αναγεννησιακό σχέδιο ενός κτιρίου με διαστάσεις 137 μέτρων μήκους και 97 μέτρων  πλάτους.               Το κτήριο κατασκευάστηκε μεταξύ του 1884 -1894 κυρίως από πολεμικές αποζημιώσεις που κατέβαλε η Γαλλία. Η περίφημη επιγραφή "Dem Deutschen Volke" (μτφ: για το γερμανικό λαό) προστέθηκε αργότερα,το 1916 από τον αυτοκράτορα Γουλιέλμο Β΄ με τα μπρούτζινα γράμματα της επιγραφής να προέρχονται από λιωμένα γαλλικά κανόνια.

    Το 1933 έπιασε φωτιά στο κτίριο καταστρέφοντας μεγάλο μέρος του Ράιχσταγκ. Μέχρι σήμερα αγνοείται ποιος έβαλε τη φωτιά αλλά οι κατηγορίες βάρυναν τους κομμουνιστές. Το γεγονός αυτό είχε ενισχύσει τη δημοτικότητα του Εθνικού σοσιαλιστικού κόμματος του Χίτλερ.

     Το κτίριο υπέστη αρκετές ζημιές όταν οι Σοβιετικοί μπήκαν στο Βερολίνο στο τέλος του πολέμου. 

   Μετά τον  Β Παγκόσμιο Πόλεμο, το Ράιχσταγκ παραδόθηκε στο δυτικό Βερολίνο κοντά στο σημείο απ' όπου περνούσε το Τείχος. 

  Μετά του 1958-1972 το κτίριο ανακατασκευάστηκε και αφαιρέθηκαν ο γυάλινος τρούλος και η εσωτερική του διακόσμηση. Κατά τη διάρκεια που το Βερολίνο ήταν χωρισμένο,  το Δυτικό Γερμανικό Κοινοβούλιο συνεδρίαζε εδώ μια φορά το χρόνο για να δείξει έτσι πως η Βόννη ήταν προσωρινή πρωτεύουσα.

  Μετά την ενοποίηση των Γερμανιών το κοινοβούλιο επέστρεψε στο Βερολίνο. Ο Σερ Νόρμαν Φόστερ σχεδίασε κατά την ανακαίνιση μεταξύ του 1995-1999 ένα νέο γυάλινο θόλο για την κύρια αίθουσα, και παρά τις πρώτες αρνητικές κριτικές, ο θόλος έχει γίνει μία από τις πιο διάσημες εικόνες της πόλης. Ένα μέρος του Ράιχσταγκ είναι ανοικτό για το κοινό. Ένας ανελκυστήρας  μεταφέρει στην οροφή του κτιρίου τους επισκέπτες,  όπου μπορούν να περπατήσουν στην κορυφή του θόλου μέσα από έναν  ελικοειδή διάδρομο.

 Το κάστρο της Χαϊδελβέργης

        Το κάστρο της Χαϊδελβέργης  είναι ένα από τα πιο  διάσημα κάστρα στη Γερμανία και ορόσημο της Χαϊδελβέργης. Η αρχιτεκτονική του βασίζεται στον αναγεννησιακό ρυθμό.

     Το κτίριο έχει ανακατασκευαστεί εν μέρει  μόνο μετά την κατεδάφιση του του 17ου και 18ου αιώνα. Βρίσκεται 80 μέτρα  πάνω στο βόρειο τμήμα της  πλαγιάς του λόφου με αποτέλεσμα η θέα στην πόλη να είναι εκπληκτική! Η μετάβαση των επισκεπτών στην κορυφή γίνεται με τελεφερίκ.

      Το  κάστρο χτίστηκε πριν από το 1214 ενώ αργότερα επεκτάθηκε σε δύο κτίρια. Επισκευάστηκε και επεκτάθηκε το 1560.

     Ωστόσο  το 1764 άλλος ένας κεραυνός προκάλεσε πυρκαγιά που κατέστρεψε ορισμένα τμήματα .

          Ξαναχτίστηκε και σήμερα είναι ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της πόλης.

Το Νησί των Μουσείων

       Το διάσημο νησί των μουσείων του Βερολίνου βρίσκεται μεταξύ των ποταμών Spree και Kupfergraben και φιλοξενεί 5 μουσεία. O βασιλιάς Φρειδερίκος Γουλιέλμος ο 5ος ξεκίνησε την κατασκευή του βασιλικού μουσείου, σήμερα γνωστό ως μουσείο Άλτες, το 1830.

       Η ιδέα για το νησί των μουσείων ξεκίνησε το 1841 όταν ο Φρειδερίκος Αύγουστος Στουτελ πρότεινε το νησί να γίνει πολιτιστικό κέντρο.

   Το 1859 ολοκληρώθηκε το νέο μουσείο και το 1876 ολοκληρώθηκε η εθνική γκαλερί.           Το μουσείο Κάιζερ Φρίνη, σήμερα γνωστό ως μουσείο Beute, προστέθηκε το 1904 και το μουσείο της Περγάμου ολοκληρώθηκε το 1930.

Το αριστερό τμήμα του Μουσείου-δείγμα τεχνολογίας

   To 70% των κτηρίων καταστράφηκε το 2ο παγκόσμιο πόλεμο και οι συλλογές μοιράστηκαν μεταξύ του ανατολικού και δυτικού Βερολίνου.
     Στο τέλος του 20 αιώνα ένα πρόγραμμα ανακατασκευής και μοντερνοποίησης των μουσείων ξεκίνησε και για τα 5 μουσεία. Η παλαιά εθνική πινακοθήκη ξανάνοιξε το 2001 και διαθέτει μία από τις μεγαλύτερες συλλογές του 19ου από γλυπτά και πίνακες.

   Το παλαιό μουσείο ξανάνοιξε το 1966 και περιέχει ελληνικά και ρωμαϊκά κειμήλια και το κτίριο θυμίζει ελληνικό κορινθιακό ναό. Το μουσείο Μποντέ άνοιξε για το κοινό 2006 μετά από 10 χρόνια ανακαινίσεων. Το μουσείο διαθέτει μια μεγάλη συλλογή από γλυπτά και μία από  από τις μεγαλύτερες συλλογές νομισμάτων. Το νέο μουσείο που άνοιξε το 2009 περιέχει συλλογές από την Ελλάδα και την Αίγυπτο. 

Μουσείο Περγάμου

     Το σπουδαιότερο κειμήλιο του μουσείου είναι η προτομή της Νεφερτίτης.

Μουσείο Περγάμου(Πύλη της Αγοράς)

   Στο μνημειώδες μουσείο της Περγάμου υπάρχει μια καταπληκτική συλλογή ελληνικών και βαβυλωνιακών αρχαιοτήτων συμπεριλαμβανομένης και της εντυπωσιακής πύλης Ishtar της Βαβυλώνας και του τεράστιου  βωμού της Περγάμου.

Πότσδαμ και ανάκτορο Σαν Σουσί

ιστορικό κέντρο του Πότσδαμ

     

 Το Potsdam, η πρωτεύουσα του κρατιδίου του Βραδεμβούργου, είναι διάσημο κυρίως για την ιστορική κληρονομιά του ως αλλοτινή έδρα των Πρώσων βασιλιάδων και διαθέτει μεγάλες εκτάσεις καλυμμένες από ανάκτορα και πάρκα. Η λάμψη και η δόξα των Πρώσων, το κληροδότημα των Πρώσων βασιλιάδων Φρειδερίκου Α΄ και Φρειδερίκου Β΄,  ο οποίος έφερε τον τίτλο του Μέγα,συναντώνται και συμπλέκονται στο Πότσδαμ, στην πόλη της παράδοσης,  των επιστημών και των τεχνών. Το Potsdam προσφέρει πολιτισμό και ιστορία σε μια εκπληκτική διάσταση.       

   Πριν από 300 χρόνια, η περιφρουρημένη πόλη του Potsdam μεταμορφώθηκε σε μια από τις πιο όμορφες πόλεις της Ευρώπης. Οι Πρώσοι βασιλιάδες δημιούργησαν μέσα και έξω από την πόλη ένα μπαρόκ όνειρο, ενώ οι διάδοχοί τους διεύρυναν την εικόνα της πόλης με μοναδικά μνημεία του νεοκλασικισμού. Ήδη από το 1990, το πολιτισμικό τοπίο του Potsdam - με κοινή πρωτοβουλία και των δύο γερμανικών κρατών εκείνη την εποχή – έχει ανακηρυχτεί σε μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO.

     Μια βόλτα στο ιστορικό κέντρο του Potsdam θα μπορούσε να ξεκινήσει από την Παλιά Αγορά, η οποία αποτελεί και την κεντρική πλατεία της πόλης. Η εκκλησία St.-Nikolai, ο κήπος Lustgarten και το ιστορικό δημαρχείο σχηματίζουν μέχρι σήμερα ένα συγκρότημα με αριστοκρατικό αέρα. Σήμερα, το ανάκτορο της πόλης στην παλιά αγορά ανακατασκευάζεται ως μελλοντική έδρα του κοινοβουλίου του κρατιδίου, το ενημερωτικό περίπτερο "Infobox zur Schaustelle" πληροφορεί για αυτό το φιλόδοξο κατασκευαστικό έργο και την ιστορία του ανακτόρου, το οποίο η Ανατολική Γερμανία γκρέμισε ως υπόλειμμα του πρωσικού ιμπεριαλισμού το 1959.

    Η Νέα Αγορά που υπάρχει από τον 17ο και 18ο αιώνα, είναι κάπως κρυμμένη πίσω από μια σειρά κατοικιών,  ταυτόχρονα όμως είναι μια από τις πλέον καλοδιατηρημένες μπαρόκ πλατείες της Ευρώπης και πραγματικά ή πιο όμορφη πλατεία της πόλης. Στο αλλοτινό συγκρότημα Kutschstall βρίσκεται σήμερα το αξιόλογο μουσείο HBPG, το οποίο εκθέτει την ιστορία του Βρανδεμβούργου και των Πρώσων. 

     Η γειτονική πλατεία Luisenplatz συνδέει το μπαρόκ δρόμο Brandenburger Strasse με τη δενδροστοιχία στην είσοδο του πάρκου Sanssouci.

  Τέλος, τρεις μεγαλοπρεπείς πύλες κοσμούν το παλιό Potsdam, η μια πιο όμορφη από την άλλη: Η Πύλη του Βρανδεμβούργου, μια μνημειώδης αψίδα θριάμβου ως ανάμνηση του Επταετούς Πολέμου, η Πύλη των Κυνηγών, η οποία πήρε το όνομά της από την κυνηγετική αυλή των εκλεκτόρων στο βόρειο τμήμα της πόλης, καθώς και η Πύλη Nauen, ένα από τα πιο αγαπημένα σημεία συνάντησης στο κέντρο του Potsdam και υπέροχο δείγμα του αγγλικού νεογοτθικού στυλ.

το νέο ανάκτορο

           Ανάκτορο Σαν Σουσί Σαν Σουσί στα γαλλικά σημαίνει "χωρίς έννοιες". Το ροκοκό αυτό ανάκτορο χτίστηκε το 1745 σε σχέδια του ίδιου του Φρειδερίκου του Β' σε συνεργασία με το αρχιτέκτονα Κνόμπελσντορφ. Ήταν το ησυχαστήριό του. Τα διαμάντια του ανακτόρου είναι οι πίνακες του Αντουάν Βατώ, ο οποίος ήταν ένας από τους αγαπημένους του Μεγάλου Φρειδερίκου.

το παλιό ανάκτορο

     Πάρκο Σαν ΣουσίΤο πελώριο πάρκο Σαν Σουσί καταλαμβάνει 287 εκτάρια και είναι ένα από τα ωραιότερα βασιλικά συγκροτήματα της Ευρώπης. Στο χώρο του υπάρχουν δύο ανάκτορα, το Νέο Ανάκτορο και το ανάκτορο Σαν Σουσί και η Ορανζερί, που χτίστηκε για να στεγάσει ξένους βασιλείς και επισκέπτες. Στο Νέο ανάκτορο αξίζει να επισκεφθείτε την Αίθουσα του Σπηλαίου που είναι διακοσμημένη με ημιπολύτιμους λίθους, κοράλλια, κοχύλια και τεχνητούς σταλακτίτες, αλλά και τη Μαρμάρινη Αίθουσα, που ουσιαστικά είναι η Αίθουσα Χορού και οι τοίχοι της φέρουν μαρμάρινες ενθέσεις και μια ωραία νωπογραφία στο ταβάνι.

το ανακαινισμένο ανάκτορο

 Ο ζωολογικός κήπος του Βερολίνου

       

      Οι σύγχρονοι ζωολογικοί κήποι δεν αποτελούν πλέον χώρους- κουτιά όπου οι άνθρωποι μπορούν να δουν από κοντά τα ζώα.Ορισμένοι από αυτούς αποτελούν εκπαιδευτικά κέντρα που πληροφορούν τους επισκέπτες για την άγρια φύση και την πανίδα της, ενώ παράλληλα βοηθούν στη διατήρηση των ζωικών ειδών.

    Το θέμα της ηθικής όσον αφορά στους ζωολογικούς κήπους έχει συζητηθεί πολύ. Αρχικά ξεκίνησαν ως «φυλακές ζώων» και ως ένας τρόπος για την επίδειξη πλούτου, με τη χρησιμοποίηση εξωτικών και σπάνιων ζώων, αλλά στη συνέχεια εξελίχθηκαν.Οι χώροι φιλοξενίας ζώων του παρελθόντος, όταν πολλά ζώα απομακρύνονταν από το φυσικό τους περιβάλλον και υποχρεώνονταν σε άσχημες συνθήκες διαβίωσης, δεν έχουν καμία σχέση με τους ζωολογικούς κήπους του σήμερα.

     Ειδικές ρυθμίσεις επιτρέπουν στα ζώα να ζουν σε χώρους που μοιάζουν με τους φυσικούς τους, δίνοντας στον επισκέπτη μια πιο ρεαλιστική άποψη του πραγματικού περιβάλλοντός τους. Αν και πολλοί πάντως εμμένουν ότι οι ζωολογικοί κήποι δεν είναι το καλύτερο μέρος για τα ζώα, είναι αναμφισβήτητο ότι ορισμένοι ζωολογικοί κήποι είναι ιδιαίτεροι κι έχουν ως σκοπό την αποκατάσταση και διατήρηση των ειδών των ζώων που βρίσκονται σε κίνδυνο.  Σε αυτό το είδος των ζωολογικών κήπων που σέβονται τα ζωικά είδη και  σε κάθε σημείο του είναι εμφανής η οικολογική συνείδηση των δημιουργών του ανήκει ο ζωολογικός κήπος του Βερολίνου, ένας από τους μεγαλύτερους του κόσμου.

Η πύλη των ελεφάντων

     Ο ζωολογικός κήπος του Βερολίνου άνοιξε για το κοινό το 1844 και είναι ένας από τους μεγαλύτερους κήπους του κόσμου. Η κατασκευή του ήταν ένα δώρο από το βασιλιά Φρειδερίκο Γουλιέλμο τον Δ΄. Ο κήπος σχεδιάστηκε από τον Peter Lenne. Η ιδέα για τον κήπο ήταν του Αlexander von Humboldt και του Γερμανού Αφρικανού εξερευνητή και ζωολόγου Hanirkt Lihnestain.  Βρίσκεται στη ΝΔ πλευρά του πάρκου Tiere Garden στο κέντρο του Βερολίνου. 

    Πριν από το Β Παγκόσμιο Πόλεμο, ο κήπος αριθμούσε χιλιάδες ζώα.Όμως  μετά τη λήξη του λιγότερα από 100 είχαν απομείνει. 

      Σήμερα ο κήπος αριθμεί 15.000 ζώα με περισσότερα από 1400 είδη. Δεν υπάρχουν πολλά κλουβιά. Tα περισσότερα ζώα είναι ελεύθερα σε συνθήκες του φυσικού τους περιβάλλον. 

   Ο ζωολογικός κήπος έχει δύο εισόδους με την μία να ονομάζεται η πύλη των λιονταριών καθώς έχει εκατέρωθεν  δύο  λιοντάρια και η άλλη πλαισιώνεται από ελέφαντες και λέγεται η πύλη των ελεφάντων.