ΓΡΑΝΑΔΑ ΚΑΙ ΑΝΔΑΛΟΥΣΙΑ

         

       

      Η Γρανάδα ή Γκρανάδα ή Γρενάνδη είναι πόλη και περιοχή (νομός) στην αυτόνομη περιφέρεια της Ανδαλουσίας.  Είναι μία από τις ωραιότερες και ιστορικότερες πόλεις της Ισπανίας. Είναι κτισμένη επί τριών λόφων, (τρίλοφος), στους πρόποδες της οροσειράς της Σιέρρα Νεβάδα,   στη συμβολή δύο ποταμών, του Χενίλ ή Σενίλ (Genil) και του παραπόταμου αυτού Ντάρρο (Darro), σε υψόμετρο 738 μέτρων. 

     Η πόλη απαρτίζεται από τρία τμήματα που ιδρύθηκαν σε διάφορες εποχές: την Αντεκερουέλα, το Αλμπαϊθίν και την κυρίως Γρανάδα.

        Το σύγχρονο όνομά της η πόλη το οφείλει πιο πιθανά στις πολλές ροδιές που καλλιεργούνται στη περιοχή των οποίων η ισπανική ονομασία είναι "γκρανάδα". Άλλωστε τα ρόδια είναι τα πλέον συνήθη εμβλήματα της πόλης και των κατοίκων της. Υπάρχουν όμως και άλλες εκδοχές για την προέλευση του ονόματος όπως από το αραβικό όνομα Καρνάταχ (= λόφος των ξένων) ή Καρνάταχ αλ Γιαχούντ.

  Αρχαίοι τάφοι, επιγραφές και άλλα αρχαιολογικά ευρήματα της ρωμαϊκής εποχής έδωσαν αφορμή για συζητήσεις ότι η Γρανάδα καταλαμβάνει αρχαία πόλη των Ιλυβερρών ή Ιλλιβερών. Η εκδοχή όμως αυτή αμφισβητήθηκε. 

 Η μεταγενέστερη ιστορία της πόλης και του δημιουργηθέντος στη συνέχεια Βασιλείου αρχίζει από τον 8 ο αιώνα, όταν καταλήφθηκε η περιοχή από τους Άραβες (Μαυριτανούς) το 711.

  Αρχικά την κυβέρνησαν οι Χαλίφες της Καρδούης, εποχή κατά την οποία η Γρανάδα  γνώρισε μεγάλη ακμή και στη συνέχεια οι Αλμορραβίδες και οι Αλμοχάδες, οπότε η πόλη και εξελίχθηκε σε μεγάλο εμπορικό αλλά και πνευματικό κέντρο. 

 Η ιστορική σημασία της Γρανάδας έγινε ακόμη μεγαλύτερη όταν τα τότε χριστιανικά κράτη (Βασίλεια) της Ευρώπης άρχισαν σιγά σιγά να καταλύουν τα αραβικά βασίλεια της Ισπανίας,  με συνέπεια όλοι οι εκεί Άραβες να καταφύγουν στη Γρανάδα που αποτελούσε το τελευταίο προπύργιό τους. 

  Τέλος εκδιώχθηκαν και από εκεί, όταν η πόλη περιήλθε στη κυριαρχία του Φερδινάνδου και της Ισαβέλλας το 1492.

  Η πόλη διατηρεί σαφώς τον παλαιό αραβικό χαρακτήρα της καθώς και πολλά περίφημα για την καλλιτεχνική τους αξία κτίρια, μεταξύ των οποίων εξέχουσα θέση καταλαμβάνει η Αλάμπρα,  η μαυριτανική ακρόπολη  και το Ανάκτορο της Αλάμπρα,  που είναι ένα από τα διασημότερα μνημεία της μουσουλμανικής, εβραϊκής, και χριστιανικής ιστορικής κληρονομιάς και που κάνει την πόλη ένα πολιτιστικό και τουριστικό κέντρο της Ισπανίας.

         Άλλα μνημεία-αξιοθέατα της Γρανάδας είναι τα ακόλουθα:

  ΤοΚουάρτο Ρεάλ ντε Σάντο Ντομίνγκο, υπέροχο ανάκτορο του 13 ου αιώνα, που διατηρείται μέχρι σήμερα σε σχεδόν άριστη κατάσταση.

        Το Αλκαθάρ ντε Χενίλ ανάκτορο του 14 ου αιώνα, που αποτελούσε τόπο διαμονής των Βασιλισσών της Γρανάδας.

  Η Κάσα ντελ Καβίλντο που στέγαζε το αραβικό πανεπιστήμιο της πόλης κ.ά.

      Μεταξύ δε των ιερών ναών της πόλης εξέχουσα θέση έχει ο Καθεδρικός ναός της Γρανάδας, η ανέγερση του οποίου ξεκίνησε το 1529  και περατώθηκε 200 σχεδόν χρόνια μετά το 1703.  Το μεγαλοπρεπές αυτό οικοδόμημα έχει πρόσοψη μήκους 116 μ. και βάθος 70 μ. και περιλαμβάνει πολλά καλλιτεχνικά αριστουργήματα διάσημων ζωγράφων και γλυπτών της εποχής. Σ΄ ένα από τα πολυάριθμα παρεκκλήσια, στο λεγόμενο βασιλικό παρεκκλήσιο (Καπίγια Ρεάλ),  βρίσκονται οι τάφοι των Βασιλέων Φερδινάνδου και Ισαβέλλας, των πρώτων Βασιλέων της ενωμένης Ισπανίας.

   Κοντά στο καθεδρικό ναό βρίσκεται ο ναός της "Τεθλιμμένης Παναγίας",  που ανεγέρθηκε το 1705,  πασίγνωστος  για τα κωδωνοστάσια και τον πλούσιο διάκοσμο της Αγίας Τράπεζας.

  *ΑΛΑΜΠΡΑ Η Αλάμπρα («Το κόκκινο φρούριο») είναι ανάκτορο και φρούριο των Μαυριτανών  μοναρχών στη Γρανάδα, στα νότια της Ισπανίας, χτισμένη σε  ένα λόφο στο νοτιοανατολικό όριο της πόλης.

   Σήμερα η Αλάμπρα είναι τουριστικό αξιοθέατο εξαιρετικής  ισλαμικής αρχιτεκτονικής, παρόλο που πολλές από τις εμφανείς διακοσμήσεις και οι κήποι είναι πρόσφατες αποκαταστάσεις των παλαιότερων. Μέσα στην Αλάμπρα ανεγέρθηκε το Παλάτι του Κάρολου Ε' το 1527.

   Το 1984 η Αλάμπρα, μαζί  με τη Χενεραλίφε  (Generalife) και το Αλπαϊσίν (Albaicín) αναγνωρίστηκε ως μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς  από την UNESCO.

Ανάκτορο Αλάμπρα

ΑΝΔΑΛΟΥΣΙΑ Η Ανδαλουσία είναι μια από τις 17 αυτόνομες περιφέρειες της Ισπανίας και η νοτιότερη αυτής. Πρόκειται για τη δεύτερη σε έκταση και πρώτη σε πληθυσμό. Πρωτεύουσά της είναι η Σεβίλλη. Κατοικείται σχεδόν από 8 εκατομμύρια κατοίκους, αντιπροσωπεύοντας το 18% του συνολικού πληθυσμού της Ισπανίας.     

    Γεωγραφικά και πολιτισμικά,η έννοια και ο όρος «Ανδαλουσία» περικλύει τη Δυτική Ανδαλουσία από τον 13^ο αιώνα και μετά, όταν αυτή κατακτάται από το Στέμμα της Καστίλης και συμπληρώνεται με την κατάκτηση του Εμιράτου της Γρανάδα το 1492.     

     Η πρώιμη ιστορία της περιοχής της Ανδαλουσία  σύμφωνα με τα διάφορα ευρήματα , χάνεται στα βάθη χιλιετιών, όπως αυτό διαπιστώνεται από τα πέτρινα εργαλεία που βρέθηκαν στη περιοχή του Πουέρτο ντε Σάντα Μαρία  ή τα σπηλαιογραφήματα στα σπήλαια της περιοχής, που ανάγονται στο 20.000 π.Χ.,ή ο ταφικός τύμβος στο Λος Μιγιάρες του 2.500 π.Χ.

        Οι μυθικές περιπλανήσεις του Ηρακλή,  που λατρεύτηκε από τους ντόπιους και ταυτίστηκε με το φοίνικα Μελχάρτ, όταν οι Φοίνικες  ισχυροποιήθηκαν στην περιοχή ως κύριοι της εξόδου από τις Ηράκλειες στήλες, αναδεικνύουν την σημαντικότητα της περιοχή ήδη από την αρχαιότητα.Αρχαιολογικά ευρήματα αποδεικνύουν τον σχετικά υψηλό δείκτη αστικοποίησης της Δυτικής Ανδαλουσίας,  που θα αποτελέσει μια σταθερά για τις επόμενες δυόμιση χιλιετίες. Αντίθετα, στην Ανατολική Ανδαλουσία οι τοπικές φυλλές (Βάστουλοι,Τούρδουλοι, Βαστετανοί), ζώντας σε ένα πιο ορεινό έδαφος, δεν θα επιδείξουν ανάλογη ανάπτυξη. 

      Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία  θα κατακτήσει την κοιλάδα του Γουαδαλκιβίρ και το μεγαλύτερο μέρος της σημερινής Ανατολικής Ανδαλουσίας.  Η μάχη της Ιλλίπα το 206 π.Χ. υπήρξε η τελική ήττα που απέπεμψε τους Καρχηδονίους από την Ισπανία και επέτρεψε στους Ρωμαίους να ασχοληθούν με τη σταδιακή εδραίωση της κυριαρχίας τους.

    Ο χριστιανισμός έφτασε στην Ανδαλουσία μάλλον κατά τον 2ο αιώνα.Πλήθος επισκοπών φαίνεται  να ιδρύονται στις αρχές του 4 ου αιώνα. 

     Με την παρακμή της Δυτικής ΡωμαΪκής Αυτοκρατορίας οι νότιες επαρχίες της Αυτοκρατορίας στην Ισπανία  άλλαξαν αρκετές φορές κυρίαρχο. Στην Ανδαλουσία και στην ευρύτερη περιοχή  εγκαθίστανται αρχικά οι Βάνδαλοι και στη συνέχεια  η περιοχή εντάχθηκε στο βησιγοτθικό βασίλειο της Τουλούζης.που, μετά την απώλεια των γαλατικών του εδαφών, περιορίστηκε στην Ιβηρική. Από το 550 μέχρι το 620 τα παραλιακά εδάφη και πόλεις της Ιβηρικής χερσονήσου αποτέλεσαν μέρος της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

     Η εισβολή των Μουσουλμάνων το 711 στη  βησιγοτθική Ιβηρική χερσόνησο  άλλαξε άρδην το  χαρακτήρα της ισπανο-βησιγοτθικής Ανδαλουσίας.

     Η Αλ-Ανταλους,  η μουσουλμανική ιβηρική χερσόνησος, υπήρξε μια μακρά και πολυτάραχη  περίοδος, που διήρκησε μέχρι και την τελική παράδοση του Εμιράτου της Γρανάδας  στην Καστίλλη το 1492. Η ακμή της μουσουλμανικής Ανδαλουσίας, της πιο πλούσιας περιοχής της Αλ-Άνταλους, εντοπίζεται στα χρόνια του Χαλιφάτου της Κόρδοβα. Ιδρυτής του ήταν ο Άμπντ-ελ Ραχμάν Γ΄, που, αφού γλίτωσε από την γενική σφαγή της βασιλικής οικογένειας των Ομεϋαδών,  νίκησε τον εμίρη της Αλ-Άνταλους Γιουσούφ το 756 και εγκαθίδρυσε ένα ανεξάρτητο από τη νέα χαλιφική δυναστεία των Αββασιδών κράτος,  με πρωτεύουσα την Κόρδοβα.

  Παρά τις αναταράξεις που προκάλεσε η αδυναμία εφαρμογής μιας ενιαίας και διαρκούς κεντρικής εξουσίας στην Αλ-Άνταλους μετά την κατάρρευση του Χαλφιάτου το 1009, η μουσουλμανική εποχή κληροδότησε στην Ανδαλουσία μεγάλο μέρος του σημερινού αρχιτεκτονικού της πλούτου. Τα παλάτια της Μεδίνα Αλ Ζάαχρα έξω από την Κόρδοβα και το Τζαμί της,  ο Πύργος του Χρυσού και η Χιράλντα της Σεβίλλης, έργο των τελών του 12ου αιώνα,  οι αμυντικές κατασκευές και η Αλάμπρα της Γρανάδας αποτελούν μέχρι σήμερα σημαντικά σημεία αναφοράς της Ανδαλουσίας.

Ο Καθεδρικός ναός

Μεδίνα αλ Ζαάχρα