Ο Εθνικός Δρυμός Βίκου - Αώου, ο Δρυμός των μεγάλων κορυφών, εκτείνεται στο ορεινό συγκρότημα της Τύμφης, στο βορειοδυτικό άκρο της οροσειράς της Πίνδου. Βόρειο όριο του Δρυμού είναι η χαράδρα του Αώου, χαράδρα άγρια και μεγαλόπρεπη. Νότιο όριο του Δρυμού είναι το φημισμένο φαράγγι του Βίκου, φαράγγι βαθύ, με κάθετες ορθοπλαγιές και σπάνια βλάστηση.
Η έκτασή του φτάνει τα 13.000 εκτάρια, από τα οποία τα 3.400 αποτελούν τον πυρήνα και τα 9.600 εκτάρια την περιφερειακή ζώνη του Δρυμού. Διοικητικά ανήκει στο νομό Ιωαννίνων.
Κάτω από τις πέτρινες στέγες των βουνών, χτίστηκαν οι πέτρινες στέγες των ανθρώπων.
Τέσσερις οικισμοί περιλαμβάνονται στο Δρυμό, αντιπροσωπευτικά δείγματα της ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής: το Μεγάλο Πάπιγγο, το Μικρό Πάπιγγο, το Μονοδέντρι και ο Βίκος. Περιμετρικά και πολύ κοντά στα όρια του Δρυμού είναι χτισμένα άλλα έξι χωριά του Ζαγορίου: η Αρίστη, ο Άγιος Μηνάς, η Βίτσα, το Καπέσοβο, το Βραδέτο και το Βρυσοχώρι, όπως επίσης και η πόλη της Κόνιτσας και τα χωριά Καλλιθέα και Κλειδωνιά.
Το τοπίο του Δρυμού είναι απαράμιλλης ομορφιάς.Ψηλές κορφές, αγέρωχες, προστάτιδες των ανθρώπων της Πίνδου, κρυμμένες στα σύννεφα, λουσμένες στο λευκό φως του χειμώνα, ή στο γαλάζιο φως της άνοιξης, αυτή είναι η εικόνα του επισκέπτη για την οροσειρά της Τύμφης και τις αλπικές βραχώδεις εξάρσεις της.
Η κορυφή Γκαμήλα (2.497 μ.) είναι η υψηλότερη κορυφή του Δρυμού, ενώ άλλες μεγάλες κορυφές διαδέχονται η μία την άλλη. Αστράκα (2.436 μ.), Λάπατος (2.251 μ.), Πλόσκος (2.377 μ.), Καρτερός (2.478 μ.), Μεγάλα Λιθάρια (2.467 μ.), Τσούκα Ρόσσα (2.377 μ.).
Κάτω από τις λευκές χιονισμένες κορυφές, οι βράχινες κατακόρυφες ορθοπλαγιές των βουνών σπάνε τη μονοτονία του λευκού, φτάνοντας συχνά ακόμα και τα 400 μέτρα κατακόρυφο ύψος.
Ο ποταμός Αώος στα βόρεια διασχίζει την ομώνυμη πυκνοδασωμένη χαράδρα, που σχηματίζεται από τις βόρειες πλαγιές της Τύμφης και τις νότιες ενός χαμηλότερου σε ύψος βουνού αλλά εξίσου όμορφου, της Τραπεζίτσας (2.022 μ.) και της μικρότερης κορυφής της, του Ραϊδοβουνίου (1.977 μ.). Το μήκος της χαράδρας αγγίζει τα 8 χλμ. ενώ το πλάτος της κυμαίνεται από 200 μέτρα έως 4 χλμ.
Στα νότια δεσπόζει επιβλητικό το φαράγγι του Βίκου με ένα κάθετο ανάπτυγμα που φτάνει τα 1.250 μ. (μεταξύ 550 και 1.800 μ. υψόμετρο). Το μήκος του ξεπερνά τα 10 χλμ. ενώ το πλάτος του κυμαίνεται από 100 μέτρα έως 1 χλμ. Η κοίτη του φαραγγιού έχει νερό μόνο εποχικά.
Στη δυτική έξοδό του όμως, ανάμεσα από τα χωριά Βίκος και Πάπιγκο, πηγάζει ο ποταμός Βοϊδομάτης, το διαυγέστερο ποτάμι της Ελλάδας, που τροφοδοτεί με τα παγωμένα νερά του το ομώνυμο φαράγγι. Αν και μικρότερο από το φαράγγι του Βίκου, το φαράγγι του Βοϊδομάτη σε ορισμένα σημεία του είναι εξίσου απότομο.
 |
|
 |
|
 |
*Εθνικός Δρυμός Βάλια Κάλντα
Ο Εθνικός Δρυμός Πίνδου "Βάλια Κάλντα" είναι ένας από τους σπουδαιότερους και πιο παρθένους Δρυμούς της Ελλάδας. Ιδρύθηκε με το Β.Δ. 487/1966 (ΦΕΚ 120/Α΄/66) με σκοπό την προστασία της πλούσιας χλωρίδας και πανίδας. Έχει έκταση περίπου 69.000 στρέμματα, που χωρίζονται στον πυρήνα και την περιφερειακή ζώνη του δρυμού. Βρίσκεται στην οροσειρά της Πίνδου στα όρια των νομών Γρεβενών και Ιωαννίνων.
Περιλαμβάνει την κοιλάδα της Βάλια Κάλντα, η οποία βρίσκεται σε υψόμετρο 1400 περίπου μέτρα και περιτριγυρίζεται από τα βουνά Λύγκος και Μαυροβούνι (Φλέγκα 2.159 μέτρα) μέχρι και τις κορυφές του βουνού Αυγό (Υψ. 2177 μέτρα). Την κοιλάδα διασχίζουν αρκετά ρέματα με σημαντικότερο το Αρκουδόρεμα, το οποίο αποτελεί παραπόταμο του Αώου.
Το όνομα "Βάλια Κάλντα" σημαίνει στα βλάχικα ζεστή κοιλάδα. Προφανώς ο δρυμός πήρε το όνομά του κατ' ευφημισμό, λόγω του ότι αποτελεί μία από τις πιο κρύες και υγρές περιοχές της Ελλάδας.
Ο Εθνικός Δρυμός Πίνδου αποτελεί έναν από τους τελευταίους βιότοπους της καφετιάς αρκούδας και τόπος που βρίσκουν χειμερινό καταφύγιο διάφορα είδη της ελληνικής πανίδας. όπως αγριόγιδα, ζαρκάδια, αγριογούρουνα, γύπες, δρυοκολάπτες, χρυσαετοί, μαυροπελαργοί, αρπακτικά νυχτόβια πουλιά και άλλα πτηνά, ερπετά, αμφίβια και θηλαστικά. Συνολικά έχουν καταμετρηθεί 72 είδη πουλιών, 6 είδη αμφιβίων και 7 είδη ερπετών, τα οποία είναι αρκετά σπάνια και προστατεύονται σε όλο τον κόσμο.
Εκτός από την πλούσια πανίδα του δρυμού, ιδιαίτερα χαρακτηριστική είναι και η χλωρίδα του. Τεράστια και πυκνά δάση μαύρης και λευκόδερμης πεύκης και οξιάς καλύπτουν μεγάλο μέρος του δρυμού. Επίσης, υπάρχουν διάσπαρτα δέντρα άλλων ειδών όπως ελάτη, δρυς, σφένδαμος και άλλα φυλλοβόλα πλατύφυλλα δέντρα. Παραποτάμια, η βλάστηση περιλαμβάνει πλατάνια, διάφορα είδη ιτιάς, σκλήθρου, αριάς κτλ. Στην υποβλάστηση κυριαρχεί το πυξάρι, πολλά είδη βάτου, αναρριχητικά φυτά καθώς και φυλλοβόλοι θάμνοι. Επίσης φύονται πολλά προστατευόμενα ενδημικά και σπάνια είδη χλωρίδας. Τέλος, αξιοσημείωτο είναι η εμφάνιση δύο μικρών συστάδων δασικής πεύκης (κόκκινη πεύκη) με 32 δέντρα και με 30 δέντρα αντίστοιχα στην κοιλάδα και κοντά στο ρέμα Σαλιατούρα.
Εξαιρετικά πλούσια είναι και η μυκοχλωρίδα του δρυμού.Τα μανιτάρια είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες και εντυπωσιακές μορφές ζωής που φιλοξενούνται στο δρυμό.
Γενικά το τοπίο στη Βάλια Κάλντα είναι εντυπωσιακό. Τα πυκνά δάση εναλλάσσονται από γυμνές υπαλπικές και βραχώδεις εκτάσεις και τεράστιους γκρεμούς, ενώ η έντονη παρουσία του υγρού στοιχείου σε συνδυασμό με την εξαιρετικά πλούσια πανίδα και την εντυπωσιακή μορφή πολλών μανιταριών καθιστά τον Εθνικό Δρυμό Πίνδου ξεχωριστό προορισμό ετησίως για εκατοντάδες φυσιολάτρες περιηγητές.
|
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου