αρχαία Νικόπολη και Νεκρομαντείο

     Η αρχαία Νικόπολη

          Η αρχαία Νικόπολη ήταν πόλη της Ηπείρου,  που ιδρύθηκε από τους Ρωμαίους  στη νοτιοδυτική Ήπειρο  κοντά στην σημερινή Πρέβεζα. Πιο συγκεκριμένα, η Νικόπολη ήταν το καμάρι του Ρωμαίου αυτοκράτορα Οκταβιανού, η πόλη που έχτισε σε ανάμνηση της νίκης του ενάντια στο στόλο του Αντώνιου και της Κλεοπάτρας, στη ναυμαχία του Ακτίου.

        Ο αρχαιολογικός της χώρος αποτελεί σήμερα τη μεγαλύτερη σε έκταση αρχαία πόλη της Ελλάδας. 

      Η Αρχαία Νικόπολη βρίσκεται ακριβώς δίπλα στην ομώνυμη κοινότητα Νικόπολη,  στο πιο στενό σημείο του ισθμού της χερσονήσου της Πρέβεζας, επαρκώς προστατευμένη νομοθετικά από τη δόμηση, με αρχαιολογικό νόμο, και είναι επισκέψιμη. Εργασίες αναστήλωσης και ανάδειξης είναι συνεχώς σε εξέλιξη σε διάφορα σημεία του αρχαιολογικού χώρου. Την τελευταία δεκαετία αναδείχθηκαν τα Τείχη, το Στάδιο και οι δύο Βασιλικές της.. 

       Το 2006-2009  ανασκάφηκε και αναδείχθηκε το Μνημείο του  Αυγούστου.

    Το έτος 2012-2013 ανακατασκευάστηκε η ανατολική Κεντρική Πύλη των παλαιοχριστιανικών Τειχών και καθαρίστηκε ι το Θέατροτου  Οκταβιανού, με πρωτοβουλία του συλλόγου "ΔΙΑΖΩΜΑ" . 

        Η Νικόπολη πληθυσμιακά σύμφωνα με νεότερες μελέτες του Κωνσταντίνου Ζάχου υπολογίζεται ότι  είχε πληθυσμό περί τις 150.000 άτομα, πληθυσμός, ο οποίος  προήλθε από την βίαιη πληθυσμιακή μετοίκηση από τον Ιούλιο Καίσαρα  άλλων Ηπειρωτικών πόλεων και της Ακαρνανίας.

Το Νεκρομαντείο

             

                Το αρχαίο Νεκρομαντείο  του Αχέροντα βρίσκεται στο χωριό Μεσοπόταμος, του Νομού Πρεβέζης  στο σημείο όπου έσμιγε ο ποταμός Αχέρων με τον Κωκυτό  και τον Πυριφλεγέθοντα,  στις βορειοδυτικές όχθες της Αχερουσίας Λίμνης, η οποία αποτελούσε την είσοδο του κόσμου των ψυχών.         

           Είναι χτισμένο στην κορυφή ενός λόφου, στον οποίο κατέληγαν οι επισκέπτες από το Ακρωτήρι Χειμέριο του χωριού Αμμουδιά,  για να επικοινωνήσουν με τις ψυχές των αγαπημένων τους προσώπων.

            Ο Όμηρος στην Οδύσσεια περιγράφει αναλυτικά την περιοχή κατά την κάθοδο του Οδυσσέα στον Άδη.

          Καταλυτικός για τη μαντεία ήταν ο ρόλος των ιερέων, οι οποίοι επεδίωκαν συζητήσεις με τους επισκέπτες για να γνωρίσουν τις προθέσεις τους και να δώσουν τις ανάλογες απαντήσεις, καθώς και η ιεροτελεστία που ακολουθούνταν. Υπέβαλλαν τους επισκέπτες σε ψυχολογικές και σωματικές δοκιμασίες είτε με τη δαιδαλώδη, επιβλητική κατασκευή του μαντείου και τις σκοτεινές γεμάτες υγρασία αίθουσες είτε με δίαιτα και με τη βοήθεια κυάμων που μασούσαν,  ώστε να θολώνουν το μυαλό τους και να εξάπτουν τη φαντασία τους.

           Για να λάβει ο επισκέπτης απάντηση από την ψυχή έπρεπε να τελέσει προσφορές και να τη βγάλει από τη λήθη δίνοντάς της να πιει αίμα. Αξιοσημείωτη είναι η αναφορά του Ομήρου,  σύμφωνα με την οποία η μάνα του Οδυσσέα δεν τον αναγνώρισε παρά μόνο όταν ήπιε από το αίμα της προσφοράς.

        Οι ψυχές θεωρούνταν άυλες σαν σκιές. Τα "είδωλα" των ψυχών τα ανέβαζαν οι ιερείς με σιδερένιους μοχλούς από την υπόγεια αίθουσα. Στο τέλος οι πιστοί αποχωρούσαν από άλλη έξοδο ώστε να μην έρθουν σε επαφή με τους επόμενους επισκέπτες εξασφαλίζοντας με αυτόν τον τρόπο τη μυστικότητα. Η οποιαδήποτε μαρτυρία του χρησμού αποτελούσε βλασφημία και οδηγούσε ακόμα και σε θάνατο.

             Τα αρχαιότερα ευρήματα του Νεκρομαντείου, ανάγονται στη μυκηναϊκή  εποχή (14 ος -13 ος αι.π. Χ.),  κατά την οποία χρονολογούνται και τρεις παιδικοί τάφοι με ελάχιστα ευρήματα. Όστρακα αγγείων και πήλινα είδωλα που βρέθηκαν δυτικά του λόφου ανάγονται στα μέσα του 7ου αι.π. Χ. ενώ τα λείψανα του Νεκρομαντείου που σώζονται τοποθετούνται στην ελληνιστική περίοδο. Το κύριο τμήμα του ιερού χρονολογείται στους πρώιμους ελληνιστικούς χρόνους (τέλη 4 ου –αρχές 3 ου αι.π. Χ.)

         Το 167 π.Χ. πυρπολήθηκε από τους Ρωμαίους και έπαυσε η λειτουργία του .

       Η  Αρχαιολογική Εταιρία διενήργησε ανασκαφές στο χώρο του Νεκρομαντείου τα έτη 1958-1964 και 1976-1977 υπό τον καθηγητή αρχαιολογίας Σωτήριο Δάκαρη ύστερα από παρότρυνση του δάσκαλου Σπύρου Γ. Μουσελίμη.

          

       

Ο χώρος του Νεκρομαντείου