ΙΣΡΑΗΛ

                Το Κράτος του Ισραήλ είναι ένα μικρό, ανεπτυγμένο, κράτος της Μέσης Ανατολής, με έκταση 20.770 τετρ. χλμ. και πληθυσμό 7.587.000 κατοίκους περίπου. Ιδρύθηκε μόλις το 1948 με σκοπό να μετατραπεί σε εθνική εστία όσων απανταχού Εβραίων επιθυμούν να πολιτογραφηθούν πολίτες του απ΄όπου και αν προέρχονται. 

        Ωστόσο το σύγχρονο κράτος του Ισραήλ διεκδικεί ιστορική συνέχεια με τα αρχαία βιβλικά κράτη του Ισραήλ και της Ιουδαίας, το έπος των οποίων έχει κεντρική θέση στην ιουδαϊκή θρησκεία και μνήμη. Η πλειονότητα των κατοίκων του κράτους είναι Εβραίοι, ενώ η μεγαλύτερη μειονότητα είναι Άραβες (20%).

          Ο πληθυσμός του Ισραήλ είναι 7.465.000 κάτοικοι (εκτίμηση 2009). Το Ισραήλ έχει δύο επίσημες γλώσσες, την Εβραϊκή και την Αραβική, που είναι συγγενικές σημιτικές γλώσσες. Εβραϊκά μιλά η εβραϊκή πλειονότητα (περίπου 80%) και Αραβικά οι Άραβες Ισραηλινοί και Εβραίοι που μετανάστευσαν από Αραβικές χώρες. Οι Άραβες Ισραηλινοί ανέρχονται στο 20%. Από αυτούς η συντριπτική πλειονότητα είναι μουσουλμάνοι και το 9% χριστιανοί.

      Το 22% του συνολικού πληθυσμού είναι Εβραίοι μετανάστες πρώτης γενιάς, κυρίως από την πρώην Σοβιετική Ένωση και άλλες πρώην κομουνιστικές χώρες και, σε πολύ μικρότερο βαθμό, την Αιθιοπία. Γι' αυτό το λόγο μιλιούνται επίσης Ρωσικά (έως και 20% του πληθυσμού), Ρουμανικά (έως και 500,000), Αμχαρικά (130,000 ομιλητές) κα..Στο Ισραήλ ζουν επίσης τουλάχιστον 200.000 οικονομικοί μετανάστες από χώρες της Αφρικής, Αν. Ευρώπης, Σρι Λάνκα, Φιλιππίνες κ.α.. Ο πληθυσμός είναι γενικά εξαιρετικά πολύγλωσσος.

            Επίσημη πρωτεύουσα του Ισραήλ και έδρα των κρατικών θεσμών είναι η Ιερουσαλήμ (773. 800 κάτοικοι), στο εσωτερικό της χώρας, αλλά οι περισσότερες χώρες, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ και της Ελλάδας, διατηρούν τις πρεσβείες τους στο παραθαλάσσιο Τελ Αβίβ (400.000 κάτ.) έως ότου ξεκαθαριστεί το καθεστώς της Ιερουσαλήμ την οποία διεκδικούν και οι Παλαιστίνιοι.                        Η Γιάφα-Τελ Αβίβ είναι διπλή πόλη: Η παλιά πόλη Ιόππη (Γιάφα), οι Άραβες της οποίας έχουν περιοριστεί στο 26%, έχει ενωθεί με τη σύγχρονη πόλη, το Τελ Αβίβ μια καθαρά φιλελεύθερη και Εβραϊκή πόλη με μεγάλη παραλία, σημαντικά πολιτιστικά δρώμενα, πολλά μεσοπολεμικά σπίτια τύπου Μπάουχαους που στο σύνολό τους αναγνωρίζονται από τηνUNESCO ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς, αλλά και μαζικά κατασκευασμένες μικρές πολυκατοικίες κτισμένες 1950-1970, και υπερσύγχρονους ουρανοξύστες.

          Το μητροπολιτικό συγκρότημα Τελ Αβίβ ( 3, 206, 400 κατ.) περιλαμβάνει τη Γιάφα-Τελ Αβιβ,  καθώς και προάστια και ορισμένες πολύ κοντινές πόλεις όπως η Χερτσλία, Ραμάτ Χα-Σαρόν, Πέταχ Τίκβα και Χολόν. Σε αυτή την περιοχή βρίσκεται και το οικονομικό κέντρο της χώρας.

        

  **ΤΕΛ  ΑΒΙΒ_ΓΙΑΦΑ

             Το Τελ Αβίβ (στα Εβραϊκά'Ανοιξιάτικος Λόφος') είναι παραθαλάσσια πόλη του Ισραήλκαι η πρώτη πρωτεύουσά του, όταν ιδρύθηκε το κράτος. Οι περισσότερες χώρες, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ και της Ελλάδας, διατηρούν εδώ τις πρεσβείες τους καθώς δεν αναγνωρίζουν την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του κράτους, έως ότου ξεκαθαριστεί το καθεστώς της, καθώς διεκδικείται από τους Παλαιστινίους. Η επίσημη ονομασία της είναι Τελ Αβίβ-Γιάφα (αρχαία Ιόππη).  

                Το Τελ Αβίβ δημιουργήθηκε όταν το 1909 κτίστηκε ένα προάστιο στα βορειοανατολικά της (τότε) αραβικής Γιάφας σε έκταση που είχε αγοραστεί από Βεδουίνους. Η ανάπτυξη της πόλης υπήρξε τόσο ραγδαία που στο τέλος του Β' Παγκόσμιου πολέμου είχε 200.000 κατοίκους, κυρίως Ισραηλίτες και η μεταξύ των δύο πόλεων απόσταση είχε καλυφθεί.

         Το 1948 όμως, συγχωνεύθηκαν οι δύο πόλεις σε μία, ενώ πρώτα αποτελούσαν χωριστούς δήμους, και δημιουργήθηκε η πόλη Τελ Αβίβ-Γιάφα.

       Παρά τις μεγάλες και σφοδρές μάχες που σημειώθηκαν στη γύρω περιοχή κατά τον πόλεμο με τους Άραβες, η πόλη δεν υπέστη μεγάλες ζημιές.  

                 Το Τελ Αβίβ είναι το πολιτιστικό κέντρο του Ισραήλ. Είναι η έδρα σημαντικών πανεπιστημίων, θεάτρων, της Φιλαρμονικής Ορχήστρας του Ισραήλ, πολλών εφημερίδων κα.. Η Λευκή Πόλη είναι ένα από τα σημαντικότερα μνημεία του μοντερνισμού και αποτελεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς ενώ αξιοθέατο είναι και το Μουσείο Τέχνης του Τελ Αβίβ και το νεοσύστατο Μουσείο Βιομηχανικού Σχεδίου στο προάστιο Χολόν. Το Μουσείο Έρετς Ισραήλ, γνωστό για την συλλογή των εκθεμάτων της αρχαιολογίας και της ιστορίας στεγάζεται στην πανεπιστημιούπολη. 

**Η λευκή πόλη του Τελ Αβίβ

      

       

            Πριν από 10 χρόνια η πόλη του Τελ Αβίβ ανακηρύχθηκε σε Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς από την UNESCO λόγω της Mπαουχάους αρχιτεκτονικής της.  Το Τελ Αβίβ είναι από αυτές τις πόλεις που αν και σε πρώτο επίπεδο δε φαντάζει ο ιδανικός προορισμός, μόλις το επισκεφθεί κανείς, δε θέλει να φύγει από εκεί. Βρίσκεται στην «καρδιά» της Μεσογείου , νοτιοανατολικά της Κύπρου και είναι μια πόλη που συνδυάζει το παλιό με το καινούργιο με έναν τρόπο που αφήνει την αίσθηση πολλών διαφορετικών κόσμων ταυτόχρονα.

                     Η Λευκή Πόλη του Τελ Αβίβ  αποτελείται από 4 χιλιάδες κτήρια και είναι μέρος του αστικού ιστού του Τελ Αβίβ. Δημιουργήθηκε τη δεκαετία του 1930 από Γερμανούς Εβραίους που ξέφυγαν από τους Ναζί και εφάρμοσαν την αρχιτεκτονική Bauhaus. Έχτισαν λοιπόν εκατοντάδες λευκά αστραφτερά σπίτια και δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο τέτοια μαζική συγκέντρωση μοντέρνων κτηρίων. Δεν είναι δομημένα απολύτως στο κλασικό στυλ Bauhaus και μοιάζουν περισσότερο ως ένα «κολάζ ιδεών» της συγκεκριμένης αρχιτεκτονικής. Είναι ωστόσο εντυπωσιακό να διασχίζει κανείς τους δρόμους της πόλης ανάμεσά τους.

               Από το 2003 η Λευκή Πόλη έχει ενταχθεί στα μνημεία Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.

**ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ

                Η Ιερουσαλήμ (αναφέρεται και ως Ιεροσόλυμα) είναι πόλη η οποία βρίσκεται σε ένα υψίπεδο στα όρη της Ιουδαίας, ανάμεσα στη Μεσόγειο και τη Νεκρά Θάλασσα. Το καθεστώς της πόλης είναι αντικείμενο διαμάχης ανάμεσα σε Ισραήλ και Παλαιστίνη. Το Ισραήλ την έχει ανακηρύξει πρωτεύουσά του από το 1949, και παράλληλα αποτελεί την μεγαλύτερη πόλη του Ισραήλ, αλλά το ανατολικό τμήμα της πόλης θεωρείται από την διεθνή κοινότητα ως κατεχόμενο τμήμα της Παλαιστίνης,  μετά τον πόλεμο των έξι ημερών, το 1967, όταν οι Ισραηλινές δυνάμεις το κατέλαβαν από την Ιορδανία.

              Στην Ιερουσαλήμ βρίσκονται η Κνεσέτ (το κοινοβούλιο του Ισραήλ), η προεδρική και η πρωθυπουργική κατοικία και το Ανώτατο δικαστήριο του Ισραήλ.

               Είναι αρχαία πόλη, η οποία αποτελεί ιουδαϊκό, χριστιανικό και ισλαμικό κέντρο θρησκευτικής και ιστορικής σημασίας. Πιθανώς πρόκειται για την αρχαία πόλη Σαλήμ, της οποίας βασιλιάς υπήρξε ο Μελχισεδέκ. Την πόλη αυτή, η οποία μεταγενέστερα ονομαζόταν Ιεβούς, κατέλαβε ο βασιλιάς Δαβίδ από τους Ιεβουσαίους.

           Μετά τη διαίρεση του έθνους του Ισραήλ η Ιερουσαλήμ κατέστη πρωτεύουσα και άγια πόλη των Ισραηλιτών και του νοτίου βασιλείου του Ιούδα. Επίσης στην πόλη αυτή ο βασιλιάς Σολομώντας έχτισε τον μεγαλοπρεπή ιουδαϊκό Ναό ο οποίος καταστράφηκε λίγους αιώνες αργότερα από τους Βαβυλώνιους. Σήμερα σώζεται μόνο ένα τμήμα του τείχους από την περίοδο του Δεύτερου Ναού, το γνωστό «τείχος των δακρύων» ή ορθότερα «Δυτικό Τείχος».

               Η παλιά πόλη της Ιερουσαλήμ αποτελεί μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, περιβαλλόμενη από έναν οχυρωμένο τοίχο και διαιρεμένη σε τέσσερις συνοικίες: την αρμένικη, την χριστιανική, τη μουσουλμανική και την εβραϊκή. Λόγω των Αγίων Τόπων παρουσιάζει σημαντική τουριστική κίνηση. Αξιοθέατα της αποτελούν το Κάστρο (24 π.Χ.), ο καθεδρικός ναός του Αγίου Ιακώβου του 12ου αιώνα, το Όρος του Ναού (Χαράμ αλ-Σαρίφ), το τέμενος Αλ-Ακσά (705–715), ο Τρούλος (ή Θόλος) του Βράχου, το Δυτικό τείχος, το Φρούριο Αντωνία, ο Ναός του Πανάγιου Τάφου, ο κήπος της Γεσθημανής, οι Τάφοι των Βασιλέων και το Όρος των Ελαιών.

**Ο Θόλος ή Τρούλος  του Βράχου


         Πρόκειται για έναν ιδιαίτερα σημαντικό Ισλαμικό ναό που βρίσκεται στο βράχο του ναού στην παλιά πόλη της Ιερουσαλήμ. Η ανέγερσή του τοποθετείται μεταξύ 689 και 691 μ.Χ. και αποτελεί ένα σημαντικό επίτευγμα της αρχιτεκτονικής καθώς οι κατασκευαστές του προσπάθησαν να ανταγωνιστούν ορισμένους μεγαλοπρεπείς τόπους λατρείας άλλων θρησκειών. Μάλιστα για πρώτη φορά υιοθετείται τη τεχνοτροπία της ροτόντας που μέχρι τότε ήταν άγνωστη για το Ισλάμ και επιπλέον θεωρείται ότι τα σχέδια των αρχιτεκτόνων του αντλούσαν πληροφορίες από τον χριστιανικό ναό του Πανάγιου Τάφου.
        Σκοπός της ανέγερσης ήταν η δημιουργία ενός προσκυνηματικού τεμένους και όχι ενός τζαμιού για δημόσια λατρεία. Η κατασκευή του ήταν οκταγωνική και ο ξύλινος τρούλος στηρίζονταν σε 24 στύλους. Το εξωτερικό του καλύπτεται από χρωματισμένες κεραμικές πλάκες ενώ ο θόλος έχει μετά από διαδοχικές αναστηλώσεις καλύφθηκε από το γνωστό χρυσό περίβλημα (1967).
          Η τελευταία αναστήλωση έγινε το 1993 με τη δωρεά του βασιλιά Χουσείν της Ιορδανίας και κόστισε 8,2 εκατομμύρια δολάρια. Διοικητικά το τέμενος ελέγχεται από την κυβέρνηση της Ιορδανίας και αξίζει να σημειωθεί ότι μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα επιτρεπόταν σε πολύ περιορισμένο αριθμό μη μουσουλμάνων να προσεγγίσουν την περιοχή του όρους του ναού. Αυτό δημιουργούσε συνεχόμενες εντάσεις με την εβραϊκή κοινότητα για την οποία ο χώρος είναι επίσης ιερός. 
           Από το 2006 ο περιβάλλον χώρος άνοιξε για επισκέψεις τουριστών από τις 7:30 μέχρι τις 11:30 το πρωί και από τις 1:30 μέχρι τις 2:30 το μεσημέρι.

**ο Πανάγιος Τάφος



            Ο Πανάγιος Τάφος είναι το Ιερότερο, το αρχαιότερο, το σπουδαιότερο, το μεγαλοπρεπέστερο και το πιο ένδοξο μνημείο της χριστιανικής πίστης Βρίσκεται στο κέντρο της Ιερουσαλήμ στην παλιά πόλη. Είναι χτισμένος στο λόφο του Γολγοθά, εκεί όπου σύμφωνα με τις Γραφές έγινε η Σταύρωση, η Ταφή και η Ανάσταση του Χριστού.
                Στην καρδιά πραγματικά του Ναού της Αναστάσεως βρίσκεται ο Πανάγιος Τάφος, το «καινόν μνημείον» που μένοντας «κενόν» από την Ανάσταση του Κυρίου άλλαξε την παγκόσμια ιστορία και την πορεία της ανθρωπότητας. Η στιγμή κατά την οποία ο προσκυνητής βρίσκεται ενώπιον του Ιερού  που Κουβουκλίου είναι, από πολλές πλευρές, η συγκλονιστικότερη της πνευματικής ζωής, αλλά και της ίδια της ύπαρξης, του χριστιανού.

         Δυτικά του Καθολικού της Αναστάσεως, κάτω από τον μεγάλο τρούλο του Ναού, βρίσκεται το Ιερό Κουβούκλιο, επί του Τάφου του Κυρίου. Πρόκειται για τον Πανάγιο Τάφο, το προσκυνηματικό κέντρο του Πανίερου Ναού της Αναστάσεως, και τον πόθο κάθε χριστιανού, που επιθυμεί να βρεθεί, να προσκυνήσει και να προσευχηθεί στο σημείο αυτό, όπου το φως του Χριστού νίκησε το σκοτάδι της πτώσεως, της φθοράς και του θανάτου.

          Τη σημερινή του μορφή, αυτήν που βλέπει ο προσκυνητής, έλαβε το 1810, μετά τη μεγάλη πυρκαγιά του 1808. Ο  ιερός όμως αυτός τόπος πήρε πολλές μορφές και δέχτηκε πολλές και διαφορετικές διαμορφώσεις, στο πέρασμα των είκοσι αιώνων από τη σταυρική θυσία και την Ανάσταση του Ιησού.

           Ο αρχικός Τάφος, σύμφωνα με τις ευαγγελικές αναφορές, ήταν ένα λαξευτό σε βράχο τυπικό ιουδαϊκό μνημείο της εποχής, όπως όμως προαναφέρθηκε, μετά την αποκάλυψη του από την αγία Ελένη λαξεύθηκε με τέτοιο τρόπο, ώστε να μείνει ανεξάρτητο από την βραχώδη πλαγιά στην οποία αρχικά ανήκε, και η οποία ισοπεδώθηκε, ώστε να διευκολυνθεί η ανέγερση των θρησκευτικών μνημείων και των ναϊκών κτισμάτων που ανεγέρθηκαν από τον Μέγα Κωνσταντίνο. Ο Ευσέβιος Καισάρειας αναφέρει τους ωραίους κίονες με τους οποίους είχε διακοσμηθεί ο Πανάγιος Τάφος, κατά την κωνσταντίνεια περίοδο, ενώ η προσκυνήτρα Αιθερία, στο Οδοιπορικό της περιγράφει τον Τάφο ως ευρισκόμενο μέσα σε άλλο κλειστό προστατευτικό οικοδόμημα. 

          Σύμφωνα με άλλες, μεταγενέστερες πηγές, ο Πανάγιος Τάφος αρχικά ήταν ελεύθερος, έφερε όμως οκταγωνική επίστεψη, την οποία είχαν διαμορφώσει οι λιθοξόοι που λάξευσαν τον αρχικό βράχο της πλάγιας.

          Ως και την καταστροφή του Ναού από τον Άλ Χακήμ, την περίοδο 1009-1012, ο Πανάγιος Τάφος πρέπει να είχε διατηρήσει τη μορφή που περιγράφουν πηγές του 6^ου και του 7^ου αιώνα: βρισκόταν στο μέσον μεγάλου πλατώματος, και ήταν λαξευμένος σε μονόλιθο γύρω από τον οποίο είχε χτιστεί δακτυλιόσχημος τοίχος, ενώ πάνω του είχε κατασκευαστεί ένα είδος κιβωρίου, το οποίο στήριζαν περίτεχνοι κιονίσκοι.

       Με την καταστροφή της κατακτήσεως των αρχών του 11^ου αιώνα, που προαναφέρθηκε, ο βράχος ισοπεδώθηκε και το κιβώριο καταστράφηκε. Έτσι, στην ανακαίνιση του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Θ’ του Μονομάχου, το χρονικό διάστημα 1042-1048, γύρω από τον Πανάγιο Τάφο χτίστηκε επίμηκες οικοδόμημα, το οποίο στα δυτικά είχε την μορφή πολυγωνικού ημικυκλίου, και περιβαλλόταν από κιονίσκους, που είχαν προσκολληθεί στους κλειστούς τοίχους.

           Η πυρκαγιά του 1808 κατέστρεψε την παλαιότερη κατασκευή που προστάτευε τον Τάφο, ώστε κατά την επίσκεψη του Ναού που ακολούθησε, με κοινή οικονομική συνεισφορά ολοκλήρου του Γένους, το μνημείο να δειχτεί επένδυση με πλάκες τοπικού ερυθρόλευκου λίθου, λαμβάνοντας την μορφή του Ιερού Κουβουκλίου, την οποία σήμερα βλέπει ο προσκυνητής, στο δυτικό μέρος της Ροτόντας. Έτσι, οι Έλληνες Ορθόδοξοι, δηλαδή η Αγιοταφιτική Αδελφότητα και το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, αποτελούν ιστορικά τους μόνους και αποκλειστικούς ανακαινιστές, αλλά και τους ουσιαστικούς και δικαιωματικούς κατόχους και κυριάρχους του ιερού αυτού προσκυνήματος, γεγονός που επισημαίνεται και από την παρουσία Ελληνορθόδοξου φύλακα του Παναγίου Τάφου στην είσοδο του Ιερού Κουβουκλίου, που πάντοτε ρυθμίζει τα της εισόδου των προσκυνητών, και φροντίζει για την άσκηση των δικαιωμάτων της Αγιοταφιτικής Αδελφότητος και την απαρέγκλιτη τήρηση των όρων του ισχύοντος προσκυνηματικού καθεστώτος.

        **το όρος του Ναού   

   

          Το όρος του Ναού ή Χαράμ αλ-Σαρίφ^[ είναι ένας από τους σημαντικότερους θρησκευτικούς χώρους στην Ιερουσαλήμ. Το βουνό είναι σημαντικός θρησκευτικός χώρος για τους Εβραίους, τους Χριστιανούς, τους Ρωμαίους και τους Μουσουλμάνους. 

              Στον Ιουδαϊσμό, το βουνό θεωρείται ως το μέρος το οποίο διάλεξε ο Θεός για να αναπαυθεί . Σύμφωνα με τη βίβλο είναι το μέρος στο οποίο βρίσκονταν οι δύο ιουδαϊκοί ναοί, αν και δεν υπάρχουν ενδείξεις για την εκείθε παρουσία του πρώτου ναού. 

          Σύμφωνα με την εβραϊκή παράδοση, ο πρώτος ναός κατασκευάστηκε από τον Σολομώντα το 957 π. Χ. . και καταστράφηκε από τους Βαβυλώνιους το 586 π. Χ. . Ο δεύτερος ναός κατασκευάστηκε το 516 π. Χ.  από τον Ζοροβάβελ και καταστράφηκε από τους Ρωμαίους το 70  π.Χ.. Κατά την περίοδο του δεύτερου ναού ήταν το οικονομικό κέντρο της πόλης. Επίσης, η παράδοση αναφέρει ότι θα κατασκευαστεί και τρίτος ναός. Το βουνό είναι ο πιο ιερός τόπος στον Ιουδαϊσμό και το μέρος στο οποίο στρέφονται οι Εβραίοι όταν προσεύχονται.

                   Μετά την κατάληψη της Ιερουσαλήμ από τους Άραβες το 637 οι Ομεϋάδες χαλίφηδες κατασκεύασαν στο βουνό το τέμενος αλ-Ακσά και το Θόλο του Βράχου. Ο Θόλος ολοκληρώθηκε το 692 και είναι ένα από τα παλαιότερα σωζόμενα δείγματα ισλαμικής αρχιτεκτονικής.

                 Το βόρειο τείχος του Όρους, μαζί με το βόρειο τμήμα του δυτικού τοίχου, είναι κρυμμένο πίσω από κτίρια κατοικιών. Το νότιο τμήμα της δυτικού τείχους είναι ορατό και περιέχει αυτό που είναι γνωστό ως Δυτικό Τείχος ή Τείχος των Δακρύων.

            Ένα βορειότερο  τμήμα του δυτικού τείχους είναι προσβάσιμο με τη σήραγγα του Δυτικού Τείχους, η οποία έχει ανασκαφεί κάτω από τα σπίτια. Οι τοίχοι αντιστήριξης στις δύο άλλες πλευρές κατέρχονται πολλά μέτρα κάτω από το επίπεδο του εδάφους. Στις νότιες και ανατολικές πλευρές οι τοίχοι είναι ορατοί σχεδόν σε όλο το ύψος τους. 

**τα σπήλαια της Γαλιλαίας

        
 Σε πόλεις στην πεδιάδα της Γαλιλαίας καθώς και στους διπλανούς λόφους ανακαλύφθηκαν σπήλαια μοναδικής ομορφιάς.

**το τέμενος Ακσά

              Το Τέμενος του Αλ Ακσά είναι ένα ισλαμικό τέμενος το οποίο μαζί με τον Θόλο του Βράχου βρίσκονται στο Όρος του Ναού. Σύμφωνα με την μουσουλμανική παράδοση ο Προφήτης Μωάμεθ μεταφέρθηκε από την Μέκκα στο Αλ Ακσά μέσα στη διάρκεια μιας νύχτας. Βάση της ίδιας προσέγγισης στην ίδια τοποθεσία ανεγέρθη ένας ναός από τον Ιακώβ που στη συνέχεια ανακαινίστηκε από τον Σολομώντα.
             Το σημερινό τέμενος ιδρύθηκε από τον χαλίφη Ομάρ Ρασιντούν και ολοκληρώθηκε το 705 μ.Χ. από τους Ουμαντ Αλ Μαλίκ και τον γιο του Αλ Βαλίντ. Μέσα στους επόμενους αιώνες διαδοχικοί σεισμοί κατέστρεψαν το Τζαμί το οποίο ανακατασκευαζόταν από τις εκάστοτε Ισλαμικές δυναστείες.                
         Κατά τη διάρκεια των σταυροφοριών το οικοδόμημα χρησιμοποιήθηκε ως παλάτι αλλά και ως χριστιανικός ναός μέχρι την κατάληψη της Ιερουσαλήμ από τις δυνάμεις του Σάλαντιν. Επιπρόσθετες ανακαινίσεις από Οθωμανούς και Ιορδανούς του έδωσαν τη σημερινή του μορφή. Τις τελευταίες δεκαετίες η διοίκησή του έχει περιέλθει στην Παλαιστινιακή Αρχή.

**το Τείχος των Δακρύων

         Πρόκειται για ένα απομεινάρι του αρχαίου τείχους που περιέβαλε τον προαύλιο χώρο του πρώτου και δεύτερου μεγάλου Ιουδαϊκού ναού. Θεωρείται ένας από τους  πιο ιερούς τόπους του  Ιουδαϊσμού και σε ετήσιο επίπεδο αποτελεί τόπο προσκυνήματος για χιλιάδες Εβραίους σε ολόκληρο τον κόσμο.

           Ως έτος κατασκευής του αρχικού τμήματος υπολογίζεται το 19 π.Χ όταν στην εξουσία βρισκόταν ο Ηρώδης ο Μεγάλος, ενώ τα υπόλοιπα στρώματα προστέθηκαν μετά το 700π.Χ.. Βρίσκεται στην Παλιά Πόλη της Ιερουσαλήμ και εκτός από το ορατό κομμάτι του που είναι προσεγγίσιμο από τους προσκυνητές, υπάρχει και αυτό που διατρέχει τους πρόποδες του Όρους του Ναού και βρίσκεται στη  μουσουλμανική συνοικία. 

           Το γεγονός αυτό προκαλούσε συνεχιζόμενα κρούσματα βίας μεταξύ των δύο κοινοτήτων. Γι΄αυτό το 1930 συγκλήθηκε μια διεθνής επιτροπή που συνυπολόγισε τις αξιώσεις και καθόρισε τα δικαιώματα για την κάθε μία πλευρά.

             Σήμερα είναι ένας μεγάλος υπαίθριος τόπος προσευχής και προσκυνήματος και οι πρώτες αναφορές που πιστοποιούν αυτή τη λειτουργία του ανάγονται στον 4ο αιώνα π.Χ.